De wereld van de Haagse kunstenaar, 12 - Nicole van Schouwenburg
Zijn er Haagse kunstenaars die iets doen met Delfts Blauw? Die vraag stelde ik op het evenement Meesterlijk, een evenement voor design en ambacht in de Amsterdamse Westergasfabriek. Ik kreeg als antwoord dat die er wel degelijk waren. Een van de namen die het eerst genoemd werd was die van Nicole van Schouwenburg.
Vlak voor de jaarwisseling maakte ik met haar een afspraak. In haar huis op de Laan van Meerdervoort vertelde ze hoe het allemaal begon. ‘Ik kalligrafeer en dat doe ik heel graag. Het liefst met penseel en blauwe inkt. Met zwier en krullen. In 2005 kreeg ik het idee: ik ga een bord beschilderen met een tekst die van buiten naar binnen draait, zodat de tekst als versiering gaat werken.
Het lijkt wel Delfts Blauw
‘Op een zeker moment dacht ik: het lijkt wel Delfts Blauw! Ik vroeg een vriendin, Irene Klinkenberg, om een aantal teksten te schrijven en liet een proefbord maken bij een bedrijf in Brabant. Met het proefbord onder de arm stapte ik naar de Porceleyne Fles in Delft.
Daar zat een leuke interim-directeur, Ilja van Haaren, die heel erg kien was om nieuwe kunstenaars binnen te halen. Zij zag meteen de mogelijkheid voor een goed product in mijn bord en dacht ook mee over onderwerpen. We gingen een eerste serie maken. Elf borden met Nederlandse teksten (11 leek spannender dan 12, waarom weet ik eigenlijk niet). Een serie prikkelende uitspraken als uitgangspunt voor een pittig tafelgesprek.
In het laboratorium testten we de beste kleur blauw en het beste type bord. Een leuk ambachtelijk onderdeel van het proces.
De Porceleyne Fles hield de oplage beperkt, Ilja vond dat exclusiever, 250 stuks per tekst. Ze zei nog dat als ze na 3 jaar uitverkocht waren we stonden te dansen op tafel.’
Diskus
‘De naam van het product werd Diskus, dat verwijst naar het Griekse woord voor bord of schijf en naar discussiëren, maar in het woord zitten ook de woorden Dis - voor tafel - en Kus, om de scherpte van de teksten te verzachten.
De borden bleken goed te verkopen. De Porceleyne Fles, inmiddels Royal Delft geheten, deed de productie en distributie en de tekstschrijfster en ik kregen royalties over de verkoop. Er waren in totaal 2750 borden, en die hele oplage was na een jaar uitverkocht!
Omdat er veel vraag was naar Engelstalige teksten, met name van de kant van de Japanners en andere toeristen, werden een aantal teksten in het Engels vertaald. Deze Engelse serie is wel ‘unlimited’ gemaakt en loopt nu nog. Twee jaar geleden schreef ik zelf teksten voor een nieuwe Nederlandse serie, met minder discussie en meer dialoog.
Bij Royal Delft is er nog steeds een positieve benadering. Het loopt als een gek. En ze zijn er een hele mooie geschenkverpakking bij gaan maken in de nieuwe huisstijl.’
Kalligrafie op een scooter
Nicole van Schouwenburg volgde de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag, grafisch- en typografisch ontwerpen. ‘Ik kreeg les van Gerrit Noordzij, de grote meester. Ongelooflijk veel schrijfles, wel drie ochtenden in de week in het begin. Ik vond het plezierig. Ik was er goed in en ik ben het altijd blijven doen.’
Ze kalligrafeert ook tuinmuren en ze ontwerpt logo’s op basis van kalligrafie. Daarnaast maakt ze kalligrafische fotokunst, fotografisch beeld gecombineerd met kalligrafie. ‘Ik zou nog wel meer met kalligrafie willen doen, bijvoorbeeld leren van Japanse en Chinese kalligrafen die met grote borstels werken. Er is een wilde Japanse kunstenaar die al rondjes draaiend op een plein met een grote penseel aan zijn scooter kalligrafie maakt.’
The Pillowbook
Haar helden zijn de kalligraaf Brody Neuenschwander en Peter Greenaway, de regisseur, die in zijn films ‘The Pillowbook’ en ‘Writing to Vermeer’ kalligrafie inzet als wezenlijk onderdeel. ‘In the Pillowbook is ieder beschreven lichaam een boek. Dat vind ik geweldig. Ik had ook het plan om schedels van mensen met alopecia - mensen zonder haargroei - te kalligraferen, maar er was toen te weinig animo voor.’
Nicole is verder ook grafisch ontwerper, productontwerper en interieurontwerper. Ze ontwierp o.a. een leuk boekje ‘Le Tirelirelivre’, dat als je het openklapt fungeert als spaarboekje met gaatjes waarin je verschillende euromuntstukken op elkaar kunt leggen.
Hotels op Turks and Caicos
Ze laat me een aantal badkamerproducten zien in verschillende flesjes. Het ene is douchegel, in een volgende zit handcrème, er is een potje met scrubvloeistof, merk Beach House. ‘Ik heb deze hele serie ontworpen voor een hotel op een eilandengroep in het Caraïbisch gebied, de Turks and Caicos Islands. Waterloo Investment Holding zet bestaande hotels ‘gerebrand’ weer nieuw in de markt. Ik ben daar allround designer al twee jaar, ook de websites, interieur elementen, kleuren en al het grafisch ontwerpwerk. Een topbaan, ik ga er zo’n acht keer per jaar heen en werk in een internationaal team.’
De eilanden bevinden zich boven Cuba en onder de Bahama’s. ‘Vier weken geleden is het laatste gerebrande hotel geopend. Er komen veel New Yorkers die er even helemaal tussenuit willen.’
Onlangs zijn zes kite-surfers, waarvan vier uit Nederland, met een Nederlandse kapitein op het bijvarende schip, van de Canarische eilanden de oceaan over gekite om aan te komen bij het hotel Blue Haven. In februari komt er een tv-documentaire over op RTL.
