Koning Willem II
Willem Frederik George Lodewijk (Den Haag, 6 december 1792 – Tilburg, 17 maart 1849), prins van Oranje-Nassau, was van 1840 tot 1849 koning der Nederlanden, groothertog van Luxemburg en hertog van Limburg.
Willem was de zoon van de latere koning Willem I en van Wilhelmina van Pruisen. Zijn ouders vluchtten samen met zijn grootvader, stadhouder Willem V, na het uitroepen van de Bataafse Republiek in 1795 vluchtte eerst naar Engeland en daarna naar Duitsland. Willem bracht zijn jeugd door aan het hof van de koning van Pruisen.
Hij kreeg een militaire opleiding kreeg en diende in het Pruisische leger. In Spanje diende hij onder Wellington in het Engelse leger. In 1813 keerde hij met zijn vader terug naar Nederland en in 1815 werd hij troonopvolger. Hij nam dienst in het gezamenlijke Engels/Nederlandse leger toen Napoleon uit Elba ontsnapte en nam deel aan de Slag bij Waterloo, waar hij licht gewond werd. Volgens sommigen had hij zich zeer heldhaftig betoond, vandaar zijn bijnaam de 'held van Waterloo'.
In 1831 leidde hij de Tiendaagse Veldtocht tegen de opstandige Belgen, echter zonder succes. In 1839 werd België ook door Nederland erkend als een onafhankelijke staat.
In 1840 besteeg hij de troon. In 1848 moest hij echter onder druk van de roerige revoluties die in veel Europese hoofdsteden plaats hadden, afstand doen van zijn soevereiniteit ten gunste van een meer ceremoniële functie. Naar eigen zeggen was hij na de druk vanuit de liberalen in Nederland onder leiding van Thorbecke binnen een nacht veranderd van conservatief naar liberaal.
Amper een jaar later stierf Willem op 56- jarige leeftijd en werd opgevolgd door zijn veel minder capabele zoon Willem III.
