De wereld van de Haagse kunstenaar, Miriam L'Herminez

Interview door Maria da Silva

'Eenheid in verscheidenheid geeft de essentie van mijn zoektocht weer'

Vanaf 11 sept.2016 is in de Galerie Beeldend Gesproken, De Hallen Amsterdam, de expositie ‘Eenheid in Verscheidenheid’ te bewonderen. Dit is het werk van beeldend kunstenaar Miriam L’Herminez, 2015 afgestudeerd in autonome beeldende kunst aan de Kunstacademie Haarlem. Miriam neemt je mee in haar ontdekkingstocht naar de verscheidenheid van culturen, maar ook naar de subtiele nuances. In haar werk waar de interactie tussen mensen centraal staat is een weerspiegeling te zien van haar ervaring in Afrika als tropenarts.

Door mijn verblijf in Malawi, Zimbabwe en Tanzania kwam ik erachter dat cultuur een ingewikkeld proces is. Ik werd geraakt door de confrontatie. Er is letterlijk een wereld van verschil in leven, en dan met name de emoties van mensen. Ook kunnen lichaamshouding of beleefdheid lastige barrières kunnen zijn binnen verschillende culturen’.

‘Vroeger droeg elke vrouw een hoofddoek’

‘De confrontatie tussen verschillen in culturen is echter actueler dan ooit. Zeker als we nu kijken naar de grote stroom van vluchtelingen die op dit moment Europa binnen komt. Het wordt steeds ingewikkelder om direct persoonlijk contact met elkaar te maken en om iemand écht te bereiken. Ik vind het heel interessant dat kunst het mogelijk maakt om hierover met elkaar van gedachten te kunnen wisselen’.

‘Als er weer iets naars in de media wordt geroepen over bepaalde cultuurverschillen dan vraag ik mij echt af hoeveel verschil er nou daadwerkelijk is. Vorige week zat ik in de tram daar zag ik twee dames met hoofddoeken op tegenover elkaar zitten. De ene vrouw moslima, de andere Nederlandse. Het was voor mij als buitenstaander een prachtig gezicht, maar toch zaten zij elkaar ongemakkelijk aan te kijken. Dat maakt mij weemoedig, vroeger droeg elke vrouw een hoofddoek’.

‘Nadat ik een lange tijd als tropenarts had gewerkt nam ik in Tanzania het bewuste besluit om te stoppen met werken en mij te ontwikkelen in de kunst. Samen met een lokale docent heb ik de verfijning van het vak geleerd en ging ik mij steeds meer verdiepen in de kunst. In het begin waren mijn werken vooral figuratief, veel vogels en natuur schilderingen gemaakt met pastelkrijt of aquarelverf hetgeen waar bijna iedere kunstenaar mee begint’.

‘Ik begon pas in Tanzania weliswaar mijzelf meer te verdiepen in de kunst, maar eigenlijk ben ik van jongs af aan al creatief bezig. Op het moment dat ik mijn moeder vertelde dat ik de Kunstacademie ging doen (vijf jaar leden) wist zij eigenlijk altijd al dat er een kunstenaar in mij schuilde. Een soort van onuitgesproken gevoel was dat. Ik was altijd aan het frutselen met stofjes en dan weer aan het breien en haken. Voor een werkstuk was ik meer met de kaft bezig dan met de inhoud. De Kunstacademie was dan ook een logische stap voor mij. Ik moest er wel even weer aan wennen om voor de komende vijf jaar weer heel intensief bezig te zijn met allerlei opdrachten voor een studie.

In Haarlem kon ik de opleiding dan ook op maat maken om alles zo goed mogelijk te kunnen combineren naast mijn werk en gezin. Je werkt samen met een groep mensen die allemaal heel gedreven zijn, dat motiveert enorm. Ik kijk ook terug op een superleuke tijd die mij bewuster in het leven heeft gezet. Het maken van kunst is echt een verrijking van mijn leven doordat ik anders ben gaan kijken naar de wereld. Ik zie nu dingen die ik eerder niet zag’.

Het karakteristieke pand in de  Hallen waar de expositie van Miriam te zien is, was voorheen een tramremise. Naast deze locatie bevindt zich de Ten Katemarkt. Geinspireerd door de combinatie van deze locaties en de multiculturele bezoekers heeft Miriam speciaal nieuwe werken gemaakt, die raken aan het thema verscheidenheid.

De kunst van Miriam is ruimtelijk. Haar werk kan je van verschillende kanten bekijken. Het materiaal waarmee zij voornamelijk werkt zijn: textiel, tule, garen en papier. Deze materialen zijn op een dusdanige manier bewerkt waardoor er bijzondere schaduweffecten door de val van het licht ontstaan.

‘Door te werken met ruimtelijke kunst kan je met licht spelen. Dat voegt heel veel toe. Ik heb deze techniek per toeval ontdekt toen ik iemand iets liet ophangen in mijn atelier. Ik was overdonderd toen ik de werking van het licht terugzag in mijn werk. In mijn atelier mocht ik al vaak meemaken dat de zon voor kleine verrassingen zorgde. Want vaak kon ik niet eens voorspellen wat voor een schaduwen en reflecties mijn werk kreeg door het binnenschijnen van de zon. Ik werd hierdoor vaak blij verrast. De materialen waarmee ik werk zijn warm en het is de subtiliteit van de stoffen die mij boeit. Ik ga altijd heel associatief te werk. Ik kijk of iets mij raakt of ik zie of hoor iets op straat. Mijn oplettendheid om er vervolgens kunst van te maken is een onderdeel van mijn leven geworden. Ik ben er eigenlijk de hele dag mee bezig. Soms doe ook ik een toevalsvondst. Dan kijk ik naar een klein stukje van een aquarel die ik eerder heb gemaakt en dan vind ik die vorm en kleur zo gaaf, dan ga ik daarmee aan de slag’.

‘Ook de kunst van het weglaten zie ik als een uitdaging. Hoeveel kan je weghalen om het beeld toch nog te laten spreken? Het is een duidelijk plaatje, maar toch blijft er nog veel over dat je zelf in zou kunnen vullen. Ziet iemand nou een zwart of een wit gezicht? Dat vind ik heel spannend om kunst zoveel mogelijk voor de verbeelding van de kijker over te laten.

‘Ik ben geboeid door het fenomeen van ontmoetingen tussen mensen. Soms heb je een ontmoeting met iemand die je nog precies voor de geest kan halen en soms heb je een ontmoeting met iemand gehad waarbij je het je niet eens meer herinnerd. Wat is het dat een ontmoeting tussen mensen speciaal en onvergetelijk maakt? Het moment van de ontmoeting kan namelijk heel mooi of bijzonder zijn, maar ik ben wel steeds op zoek naar het rauwe randje’.

‘De behoefte aan contact varieert in tijd, evenals het gemak waarmee contacten ontstaan. Eenzaamheid heeft in deze tijd een hele andere connotatie gekregen. De vanzelfsprekendheid van het maken van fysiek contact is meer verdwenen ten opzichte van vroeger. Als je het goed bekijkt wordt je alleen geboren en ga je ook alleen weer dood. Dat klinkt wat zwaar, maar daartussen in zit een pad dat je samen met anderen bewandeld. Ook horen daar zijpaden en dus ontmoetingen bij’.

‘Voor het eindexamenjaar wilde ik al iets met het thema ontmoetingen doen. Voor mijn eindopdracht heb ik bij mensen uit mijn netwerk gevraagd om een bijdrage te leveren aan mijn werk. Ik wilde dat zij een speciale ontmoeting uit hun leven met mij te deelden. Dat kan een kleine herinnering of een langdurig contact zijn. Ik kreeg vervolgens prachtige mailtjes met allemaal korte verhalen die ik vervolgens in mijn inspiratieboek heb gebundeld. Er zitten prachtige verhalen bij waarmee ik binnenkort graag verder mee aan de slag wil gaan. Ook weer met ruimtelijke kunst. Ik wil hierbij graag kleine verhalende beelden maken. Ik ben nog zoekende in het proces maar de combinatie van tekst en beeld vind ik ook heel mooi. Ik zou ook best een andere techniek kunnen gaan gebruiken. Al denk ik niet dat ik aan het lassen sla’.

De expositie ‘Eenheid in verscheidenheid’ is nog te zien tot 25 sept. 2016, Galerie Beeldend Gesproken, De Hallen Amsterdam.

Meer informatie: www.lherminez.com

 

 

Circa:
Nee

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0