Goulden Sundays – Essays on Happiness in Amsterdam, part 8

Wat is geluk?

Het is midden december. De dagen worden korter en over ongeveer twee weken komt de dag met de minste zonneschijn .... als er tenminste geen wolken zijn. Na die dag worden de dagen weer langer. De belofte van de lente. Dit is een goed moment om een paar ervaringen te vertellen die je kunnen aanmoedigen om ook de positieve kant van dit druilerige jaargetijde te zien.

Als ik een Nederlander voor het eerst zie, is altijd een van de eerste vragen: waarom vind je Nederland zo leuk?

"HET WEER!"

Ik wilde dat het mogelijk was om de verschillende gezichtsuitdrukkingen te zien als zij DAT horen. "Hij is gek" is een reactie; "Ik spreek met een domoor!" een andere.

Maar het is waar! Nee, niet dat ik gek ben - nou ja, misschien een beetje. Het is waar dat ik van het weer HOUD en dat ik WEET waar ik het over heb.    

Nederland heeft als ieder land vier jaargetijden; in het algemeen heb je niet te maken met extremiteiten. Ik heb zes jaar in Chicago gewoond. Ik houd van Chicago! Er zijn maar vier dingen die ik er haat: januari, februari, juli en augustus. Veel te koud of veel te warm. Van min 35 graden celsius in de winter tot plus 35 graden celsius in de zomer.

Ik kan je nog meer vertellen over de winters in Chicago. In januari 1967 viel er in een periode van 24 uur 75 centimeter sneeuw. Ik was toen getrouwd en mijn vrouw kon ieder moment bevallen. Onze dochter werd ongeveer tien dagen na de bevroren kristallen overstroming geboren. De dokter kwam nog skieënd naar het Evanston Ziekenhuis. Maar de eerste week, na de sneeuwstorm zag de stad er prachtig en idyllisch uit; alle lelijkheid was bedekt met een deken van schitterende witte poeder.

Een paar jaar later, toen ik pas gescheiden was, kwam ik - tijdens een rondje langs de versiercafé's - een vrouw tegen die ik uitnodigde met me mee te komen om te genieten van een buitengewoon mooi uitzicht dat ik een paar dagen eerder had ontdekt. Ik liet haar Chicago's North Avenue Beach zien, gemaakt van beton. De regelmatige en onverbiddelijke watergolven van het enorme Lake Michigan beukten tegen de ondergrond en deden het water hoog opspatten in de koude lucht. We zagen een enorm ijssculptuur van wel een paar meter dat constant andere vormen aannam. Adembenemend.

Ik nam vervolgens de dame mee naar mijn apartement waar de haard brandde. Het was het begin van een korte en plezierige relatie. Ik weet nog hoe ze heette.

Een winterdag in Chicago kan mooi zijn, maar je moet wel veel moeite doen om het te ontdekken. Datzelfde geldt voor Amsterdam.

"Maar het regent hier ALTIJD!"

Hé, het laat mijn haar groeien! Ik maak geen grapjes. De zijkanten van mijn hoofd zijn oké, voor zover het om haarbedekking gaat, maar bovenop is er niet veel meer en dat is al een jaar of 15 zo. Maar iets heeft dit proces vertraagd. Dat zal wel liggen aan de constante drukte. Een van die sublieme momenten van geluk vond enige jaren geleden plaats op een warme, natte en mistige juni-avond.

Een onophoudelijke dunne regen had een mist geproduceerd. Als er niet een opening van een tentoonstelling in het Stedelijk Museum zou zijn geweest, zou ik waarschijnlijk helemaal niet naar buiten zijn gegaan. Toentertijd woonde ik minder dan vijf minuten lopen van het Vondelpark en ik moest door het park heen om op mijn bestemming te komen.

Toen ik het park inkwam, werd ik begroet door een kakafonie van geluiden doordat miljoenen kleine regendruppeltjes hun hemelse val beëindigden. Het geluid werd versterkt door de blaadjes van honderden verschillende bomen, struiken en bloemen en daar kwam nog de resonantie van de vijvers en de paden bovenop.

Ik ging naar links en na honderd meter hoorde ik een piano-accoord en daarna nog een en ik herkende onmiddelllijk George Gershwin's "Summertime". Toen ik dichterbij kwam hoorde ik de vibratie van een sopraanstem van mijn favoriete lied. Het moet wel mijn favoriete lied zijn, want is het enige waarvan ik alle woorden ken.

Ze zong vanonder de beschutting van het 19e eeuwse paviljoen waar rondomheen een gracht ligt. Haar assepoester-jurk leek onder de schijnwerpers gemaakt van kostbare edelstenen. Er was een flinke opkomst, alle stoelen waren bezet, er moesten mensen staan en de paraplu's deden denken aan een verzameling opgeschoten paddestoelen.

Grappig genoeg, herinner ik me niets meer van de tentoonstelling in het Stedelijk Museum, maar die kostbare vrolijke momenten staan me nog helder voor de geest, het gevoel van puur plezier en het tinkelende gevoel van geluk dat ik ervaren had terwijl ik in de regen stond.

Ja, ik houd van het weer in Nederland ... en van het lopen in de regen ... én het laat mijn haar groeien.

De les? Simpel: stel jezelf open voor de schoonheid en het gevoel van vreugde en hoor de ritmes van de natuur in al zijn vormen ... "en het leven is fantastisch!"

Daniel R. Gould

vertaling: Walter van Teeffelen