Pasteltinten

Ik neem plaats op één van de banken van het openluchttheater in het Vondelpark. Ik ga zitten naast en jong stel. Achter mij zit een vrouw met een teckel. De hond,neemt een klein sprongetje,en komt gezellig naast mij liggen. Ik zie een keurige heer die voor zijn vrouw, een fles wijn probeert te openen. Zijn kurkentrekker werkt op luchtdruk, en ziet er indrukwekkend en luxe uit. Zijn vrouw zie ik verwachtingsvol naar de fles kijken. Na héél veel pogingen zegt de man: “het gaat niet, hij is stuk!”.

Ik vraag aan het jonge stel naast mij, of ze mijn flesopener met hefboomarmpjes, die het altijd doet, even door willen geven. De vrouw kijkt blij, als haar fles wijn eindelijk open kan! Ik pak mijn kleine flesje wijn en een glas uit mijn tas. Jij zorgt goed voor jezelf, zegt de jonge vrouw naast mij, en wat heb jij een mooie kleding aan, prachtig die pasteltinten! Ik vertel dat ik net een schilderij heb gemaakt in deze pastelkleuren. Wat heb je geschilderd? vraagt ze. Een groene Afrikaan, met roze piemel, is mijn antwoord.

Nu is haar vriend óók geïnteresseerd en wij lachen om het besef dat het ook geen alledaagse zin is. Ik vertel dat ik geïnspireerd  raakte door een klein zwart wit foto’tje wat in Het Parool stond; twee jonge Afrikanen die een ontgroeningritueel dansen met speren. Dat het uiteindelijk één groene Afrikaan werd en de roze piemel prachtig bij mijn gordijnen past, is toeval.

Ik vertel dat mijn zoon het iets te gortig vond. “Moet dat? Zo’n piemel in de keuken?” was zijn verwijt. Waarop mijn antwoord was: “Zonder dit apparaat was jij niet geboren!”

Trouwe luisteraars

Het is inmiddels verschrikkelijkdruk, en als ik hoor dat Ramses Shaffy gaat optreden,begrijp ik het. “Wat jammer dat ik geen fototoestel bij me heb.”, zeg ik. “Geen probleem,zegt de jonge vrouw,ik heb er een bij me!”Als jij mij de groene Afrikaan met roze piemel opstuurt…krijg jij van mij Ramses!”. Ramses wordt voorzichtig het podium op geholpen.

Hij zingt de sterren van de hemel! En als het gaat storten van de regen, blijven ongeveer duizend mensen gewoon staan. En duizend mensen worden langzaam doorzichtig. Vooral de vrouwen zonder paraplu worden prachtig!

We voelen dat dit het laatste optreden van Ramses is. Hij ziet er kwetsbaar,en tegelijk krachtig uit. We zingen allemaal met hem mee,en dat hij regelmatig de tekst vergeet,is niet belangrijk. Het is een héél ontroerende en bijzondere, ervaring met elkaar. De volgende dag gaat mijn Afrikaan op reis, naar het jonge stel. Een dag erna valt Ramses op mijn deurmat.

- Carla van As

Jaar:
2009
Circa:
Nee

Tags

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 1