De 206e Fotografenavond (en 18 jaar Fotografenavond) in Kalkhoven

Aloys Ginjaar had de bezoekers van de 206e Fotografenavond in Café Kalkhoven opgeroepen één favoriete foto mee te nemen en daar toelichting op te geven. Sommigen lieten het niet bij één foto, maar hadden twee of drie foto’s meegenomen en enkelen hadden zelfs ook nog een boek vol foto’s bij zich. 

De eerste foto is van Aloys zelf. Hij toont een foto van het ruiterstandbeeld van Koningin Wilhelmina op het Rokin, ter hoogte van de Turfmarkt. De foto is gemaakt op een zomernamiddag. Om het beeld hangt een waas van waterdruppels, veroorzaakt door een schoonmaker die het beeld met een krachtige straal onderhanden neemt. Op de achtergrond is het gebouw van Arti et Amicitiae te zien. Aloys: ”Ik liep in 1988 met mijn Nikon FG over Rokin en bij het standbeeld van Koningin Wilhelmina zag ik de schoonmaker bezig. Het beeld was bekogeld door een verfbom en de gemeenteman was al de hele middag bezig het beeld te reinigen. Hij was begonnen met het krabben van de verf van de borsten.  Daarna had hij de spuit erop gezet. Ik stond aan de ‘verkeerde kant’, ik had tegenlicht. Dat gaf een dramatisch effect. Er is ook een ansichtkaart van gemaakt die verscheen bij Art Unlimited. Ik had al eerder een foto bij hen uitgebracht, een foto met een kinderwagen. Daar zijn er in totaal 135.000 kaarten van verkocht.” Reactie van de aanwezigen: “Het leeft, juist door het tegenlicht van de waterdruppels. Astrid Verhoef: “De vastberadenheid van de man die spuit valt op.”

Dagloners

Gijsbert Hanekroot laat een foto zien van twee jongens van een jaar of 17 die, zittend op een karretje, geanimeerd met elkaar in gesprek zijn. Het is een mooie foto, twee jaar geleden in Teheran gemaakt. Gijsbert: “Ik heb gelijksoortige foto’s gemaakt in een kleine serie ‘Dagloners / uurloners’. Vorig jaar maakte ik in Damascus een foto van jongens die ook zitten te wachten op werk, nu met steekwagentjes bij zich, en eerder (’79) in Dhaka, Bangladesh jongens op een rijtje met potten met kwasten die willen gaan verven. Negen jaar geleden maakte ik een foto in Chicago van Poolse mannen die wachtten op werk bij een Shell benzinestation.”

Drie koppen en zes ogen

We zien drie paar ogen boven het water van een meertje uitsteken in een foto van Wim Broekman. “Ik reis veel in de wilde natuur. Twee jaar geleden was ik in Midden-Namibië. We volgden vanuit onze wagen een zeearend die in de lucht aan cirkelen was en kwamen toen bij een meertje. Het meer was vredig, maar ineens staken er drie koppen en zes ogen omhoog. Het waren nijlpaarden. Ze hebben een half uur naar ons gekeken. Remmelt van Veelen: “Het water doet denken aan het water in zwembaden geschilderd door David Hockney.”

Fotografietrofee

De 206e Fotografenavond viel samen met het 18-jarig bestaan van het  evenement.   We zagen al twee champagneglazen op tafel. Astrid pakt een pakket en spreekt Aloys toe. “Heel bijzonder wat jij gedaan hebt. Zoveel foto’s en fotografen zijn voorbij gekomen in al die jaren. Je hebt mensen inspiratie gegeven. Daarom heb ik een kleinigheidje meegenomen.” Aloys pakt het uit. Het is een metalen beeldje van een camera. Astrid: “Het is een fotografietrofee.” Er wordt gezoend.

Laatste concert

Na dit intermezzo gaan we verder. Pete Purnell laat een foto zien van een knielende Leonard Cohen, die met zijn hoed in zijn handen het publiek dankt na afloop van een concert. De mensen klappen en bloemen liggen voor hem op het podium.  “De foto is gemaakt in 2013. Het was zijn allerlaatste optreden in Europa. Het vond plaats in de Ziggo Dome. Een uur daarna was hij jarig, werd toen 79. Ik zat op de eerste rij. Na dit concert heeft hij buiten Europa nog 16 concerten gegeven, onder meer in Nieuw-Zeeland en Australië en toen was het definitief afgelopen. Hij is twee jaar geleden overleden.” Via internet kwam Pete Purnell in contact met een vrouw in Amerika die een boek wilde uitbrengen over Leonard Cohen. In het boek dat vervolgens uitkwam en dat hij laat zien, staan zeven foto’s van hem. “Het lag bij Cohen thuis op tafel.” Hij bladert in het boek. Op de laatste pagina zien we een van de foto’s van Pete en op de ertegenover liggende pagina links in hoofdletters THANK YOU.

Opera

Golvend duinzand, een blauwe lucht, een zwarte vrouwelijke figuur met in haar linkerhand iets wits en eromheen verspreid witte paraplu’s. Het is een recente foto van Astrid Verhoef. Astrid Verhoef: “Ik heb de foto in opdracht gemaakt. Een tijd geleden kreeg ik van de Nederlandse Reisopera de uitnodiging om te praten over mijn vrije werk. Daaruit zijn opdrachten voortgekomen om foto’s voor affiches te maken. Een eerste resultaat was een foto voor de Opera Tosca. Toen ik het affiche zag hangen aan de zijkant van de ingang van het Koninkljk Theater Carré was ik onder de indruk. Ook voor de volgende productie, ‘Die tote Stadt’, ben ik aan de slag gegaan. Het resultaat is deze foto. Ik heb ‘m gemaakt toen ik deze zomer met mijn zus en haar kinderen op vakantie was in Gran Canaria, in het hoogseizoen.” De opera ‘Die tote Stadt’ gaat over een wanhopige liefde. “De mannelijke hoofdpersoon komt uit liefde in een waan terecht. Op het eind van het stuk vindt hij de vlecht van de vrouw waarvan hij houdt. Je ziet de vlecht op de foto. Het verhaal loopt niet goed af want de hoofdpersoon vermoordt een andere vrouw. Dan komt zijn aanbeden geliefde terug omdat ze haar paraplu heeft vergeten.”

Industrieel erfgoed

Mieke Krijger laat een foto zien die gemaakt is in het Emscher landschapspark in het Ruhrgebied.  We zien industrieel erfgoed in een groene omgeving. Mieke Krijger: “Er is een politiek gevoerd om de  industriële gebouwen in het Ruhrgebied niet te laten vervallen. Het staat allemaal nog overeind. Het is zelfs UNESCO werelderfgoed geworden. Tussen de diverse voormalige staal en hoogoven bedrijven zijn verbindingsroutes gelegd waardoor de regio verbonden is. In sommige locaties wordt met behulp van belichting podia en theaters gebouwd met respect voor het erfgoed.” We zien een andere foto van haar in een voormalige walserij in het gebied.

Gran Sasso

Een groen fel zon beschenen heuvel, bijna een abstracte compositie. Beneden en boven is het donker, maar als je goed kijkt zie je boven struikgewas en rechts in het midden een bodemdal met grindsteen. Het is de foto van Remmelt van Veelen. “Ik heb veel in Italië gefotografeerd, ook deze foto. Al 40 / 50 jaar doe ik aan landschapsfotografie. Voordat ik erheen ga verdiep ik me in een gebied, bestudeer onder andere de geografie. Als ik er dan ben, kijk ik met andere ogen. Als ik ga fotograferen maak ik associaties tussen wat ik gelezen heb en wat ik zie. De associaties verschuiven overigens van jaar tot jaar.”

Op een vorige Fotografenavond waar de deelnemers hun foto konden laten zien (nr. 201) had Remmelt een foto uit het Piano Grande gebied. Nu is zijn foto gemaakt in het Gran Sasso gebied. “Het ligt ten oosten van Rome, er bevindt zich de hoogste berg van de Apennijnen. De stad L’Aquila bevindt zich ook in het gebied, de oude binnenstad ging tien jaar geleden vanwege een aardbeving tegen de vlakte. In Gran Sasso zijn twee tunnelbuizen onder gebergte door getrokken. De tweede tunnelbuis loopt naar een snelle deeltjes reactor. Als toerist kun je daar overigens niet in de buurt komen. In het zuidelijk deel van Gran Sasso bevindt zich het Campo Imperatore. Hier verstopte Mussolini zich halverwege de Tweede Wereldoorlog. Uiteindelijk werd hij ontdekt door de Duitsers. Het gebouw staat er nog steeds en is nu een hotel.“

Van Veelen had zijn foto niet op deze manier kunnen maken zonder de achtergrondinformatie over Mussolini, zegt hij. Astrid: “Nu je het zegt. Is links op de foto niet de helm van Mussolini te zien?” Aloys: “Als je het achtergrondverhaal niet kent, kun je de foto ook op zichzelf prachtig vinden.” Van Veelen pleit ten slotte voor de  landschapsfotografie die verder gaat dan het mooie plaatje. Hij heeft sociale geografie gestudeerd en had als bijvak kunstgeschiedenis. “Daardoor raakte ik gefascineerd door de landschappen op Italiaanse schilderijen en vervolgens op de echte landschappen in Italië.”

De deelnemers praatten vervolgens nog genoeglijk door over hun foto’s.

Foto’s Kees Funke Küpper 

 

 

Reageren