Lulu Wang's Nederland: # 14 Privacy

Privacy

Ik voelde me als een zombie in de uitgestorven straat. Lagen ze allemaal om kwart voor negen op één oor? Ik keek naar links en rechts en werd overvallen door plaatsvervangende schaamte. De royaal verlichte huiskamers aan weerskanten van de straat leden aan een collectief geheugenverlies. Ze waren allemaal vergeten hun gordijnen dicht te trekken. Ik kon bijna meelezen in een krant die een oude heer op een bank in zijn handen vasthield. Het was dus niet waar dat ze op dit uur van de dag als één man onder de wol waren gekropen.

Ineens dacht ik aan hetgeen moeder mij ook op het hart had gedrukt. Wat was het hoogste goed in Nederland?, stak ze een vinger in de lucht. Dat laatste had ze overgehouden van haar vorige beroep. Ze had jaren anderen de les gelezen, pardon, colleges gegeven. Vrijheid van het individu, beantwoordde ze gewoontegetrouw haar eigen vraag. Wat was de waarborg ervoor?, oreerde ze verder. Respect voor elkaars privacy, aldus moeder.

Nou, dacht ik bij mezelf, de soep werd niet zo heet gegeten als ze werd opgediend. Sterker nog, de mensen hier gooiden hun privéleven op straat en schenen er nog trots op te zijn ook. De koppensnellende bejaarde krantenlezer op de bank daar, bijvoorbeeld, zag mij kijken, maar hij bloosde noch maakte aanstalten om de gordijnen te sluiten. Aanval is de beste verdediging. Beschouwden de mensen hier soms het etaleren van hun privéleven als de beste bescherming van hun privacy?

Tags

Reageren