Lulu Wang's Nederland: #3 ... ik houd van jou!

… ik houd van jou!

Het was niet mals, de lange bureaucratische mars die ik af moest leggen om een paspoort en een uitreisvisum zien te krijgen. De Chinese staat had mijn zevenjarige studie bekostigd. Zelfs mijn studieboeken en studentenkamer waren gratis. Mijn voedsel en andere levensmiddelen waren zwaar gesubsidieerd. Gedurende mijn driejarige MA-opleiding ontving ik nota bene een maandelijkse toelage die vergelijkbaar was met het salaris van een versbakken universitair docent. Nu ik eindelijk klaar was om de maatschappij met mijn verworven kennis te dienen, wilden ze mij natuurlijk niet kwijt.

Maar ik had vitiligo. De partijfunctionarissen die zich normaliter stijf aan de regels hielden, gingen er lenig mee om zodra ik hen mijn huidaandoening liet zien. Ik voelde hun hart bloeden. Stel je voor dat ik hun dochter was!, moesten ze gedacht hebben. Hoe zouden ze mij aan de straatstenen kunnen slijten! Dankzij hun mededogen kwam ik in een groene golf terecht van de ene stempel naar de andere, dertig in totaal. Ontbrak er één stempel, dan ging het feest niet door.

Terwijl ik van hot naar her snelde voor de toestemming van mijn vertrek, belde moeder mij om de paar dagen op. Het eerste wat ik aan haar vroeg was steevast of het weer in Nederland nog steeds mooi was. Moeders antwoord deed mij negen van de tien keer watertanden. Of het miezerde daar of er hingen wolkenbanken boven haar hoofd. Geen zon te bekennen, laat staan een blakende!

O, Nederland, ik houd van jou! 

Tags

Reageren