Nienke Sybrandy

Nienke Sybrandy (1979) woont en werkt in Amsterdam. Ze is zelfstandig ontwerper. Daarnaast geeft ze les aan de Kunstacademie Maastricht en aan de Koninklijke Academie Van Beeldende Kunsten te Den Haag. Haar werk komt voort uit observatie van het alledaagse. Objecten en observaties vormen de grondstoffen voor kunstzinnige designobjecten met weer nieuwe vertellingen.

De kunst- annex designobjecten zijn zeer divers van karakter. Ze maakt gordijnen, plaids, theedoeken, serviesgoed, kamerschermen, glasgeblazen objecten, interieurontwerpen, wanddecoraties voor gebouwen. Haar werk is niet in een hokje te plaatsen en schuurt tegen kunst aan, of ís kunst. Hierin komt een voorliefde voor alledaagse, onopvallende dingen naar voren. 

De schoonheid van kleine gebeurtenissen in huis, in het straatbeeld, in handelingen en tradities vindt ze fascinerend. “Ik loop er omheen en houd ze ondersteboven. Mijn meest geliefde materiaal, en muze, zijn voorwerpen die zo vanzelfsprekend zijn, dat ze over het hoofd worden gezien. Ik til ze uit de schaduw en plaats ze in het licht, zodat hun verborgen betekenis zichtbaar wordt. Elk voorwerp, hoe klein en ogenschijnlijk betekenisloos, is drager van symboliek en bevat potentieel grote thematiek.”

De mens is een zeepbel

Neem zeepbellen. Gewoner kan bijna niet. Maar zet een andere bril op en je beseft dat je naar een klein wondertje zit te kijken dat elk moment uit je blikveld kan knappen. Esthetisch zijn ze, in hun kleurrijke transparantie. En ook efemeer.  Dit is geen toeval. Haar illustere voorgangers in de schilderkunst hadden de zeepbel ook al ontdekt. Ze werden vanaf de zestiende-eeuw en zeventiende-eeuw op onder andere vanitasstillevens afgebeeld als verwijzing naar de tijdelijkheid van het bestaan. “Homo bulla”, (de mens is een zeepbel), wist Erasmus ons al te vertellen. In zijn Adagia verklaarde hij dat “niets breekbaarder, vluchtiger of lediger is dan het menselijk leven, dat daarom lijkt op een luchtbel in het water, die even snel opkomt als verdwijnt”. Nienke verwijst enerzijds naar deze traditie. Maar biedt tegelijkertijd een opening naar een nieuw verhaal dat bijvoorbeeld gaat over de speelsheid en luchtigheid van kinderen die bellen blazen en hun pure verwondering over de schoonheid ervan.

Bleke bloemen

Bloemen keren ook regelmatig terug als thema in Nienke’s werk. Nienke plaatste bloemen in een pot op sterk water. De kleuren gaan daarmee verloren. De bleke, ‘ontwezende’ gestalten achter glas laten de beschouwer om op een andere manier naar bloemen te kijken. Tijdens nog een poging om bloemen te vereeuwigen, maakte Nienke een reeks fotokopieën bij de supermarkt. De serie werkt als dagboek. De kopieën vertellen iets over het seizoen en over haar keuze van die dag. Maar tegelijkertijd verwijzen ze naar de betekenis van bloemen die stevig verankerd is in de kunsthistorische traditie. Al eeuwen worden ze immers als vanitassymbool op schilderijen afgebeeld.

De traditie krijgt zo opnieuw betekenis tegen het licht van het hedendaagse verhaal. Ook andersom wordt ook het heden rijker doordat het op de schouders van het verleden aan nieuwe betekenis wint. Of zoals ze het zelf zegt: “Het nieuwe verhaal verbindt de historische waarde van het object met ons heden en brengt deze in contact met onze dagelijkse handelingen.”

Exhibitions (selection): 

• Bal op Paleis Soestdijk – Grondvormen (2016)
• Salone del Mobile Milano (Italië) – Gallery PlusDesign (2016)
• Salone del Mobile Milano (Italië) – Solo at Gallery Ventura (2015)
• DutchDesignWeek – Kazerne /Eindhoven (2014)
• Theemachine - Orangerie AmstelparkAmsterdam / Grondvormen (2014)
• Soap bubble laboratory - MediaMatic Amsterdam (2014)
• Salone del Mobile Milano (Italië) / Team Up – Ventura Lambrate / Air Collabaration (2014)
• Buitenplaats Beeckestijn / Velsen - Zuid / Landschap in uitvoering / GrondVormen (2014)
• Centraal Museum / Utrecht / 'De zeven hoofdzonden' (2013)
• Nevskaya Courtine / St. Petersburg Rusland / Spring – Het Nieuwe Instituut (2013)