Net als tegenwoordig ondervond het verkeer vroeger veel last van winters weer. Sneeuw en ijs zorgden er voor dat wegen en sloten slechts in beperkte mate toegankelijk waren. Het koude seizoen had ook positieve kanten: als er genoeg sneeuw en ijs lag, werd het mogelijk een arrenslee te gebruiken. Paarden of andere dieren trokken deze rijtuigen met grote snelheid over sneeuw en ijs. De slee stond immers niet op wielen, maar op grote glijders.
|
Vraag Krimpenerwaardspel: Hoe voorkwam men dat de paarden voor de arrenslee uitgleden op het ijs?
h. Door oude sokken over de paardenhoeven aan te trekken
i. In de hoefijzers werden ijzeren pinnen geslagen
j. De paarden kregen houten klompen aan
|
Het gebruik van de arrenslee was niet bij iedereen geliefd. Vooral schaatsers ergerden zich aan de soms grote gevaarten die op ‘hun’ ijs verschenen.
In de 19e eeuw merkte de IJsbond Krimpenerwaard afkeurend op dat het ijs rond Haastrecht kapot werd gereden door arrensleeën. 'Hier moet streng tegen opgetreden worden', schreef de IJsbond in haar notulen. Er stond voor de IJsclubs dan ook het nodige op het spel: de organisatie van tochten was een drukke bezigheid geworden. Er werden ijskaarten uitgegeven, seinpalen en vlaggen geplaatst, het ijs rond en onder bruggen werd geïnspecteerd, en er werden heuse schaaf- en sneeuwploegen in het leven geroepen om de sloten sneeuwvrij te houden. De in 1879 opgerichte IJsclub Stolwijk was een actief lid van de Schaatsbond. Binnen enkele jaren vond men op de Koolwijkse Vliet een vaste plek voor het organiseren van wedstrijden.
Object Streekmuseum Krimpenerwaard (afbeelding 1): 'Arreslee'
Deze 19e eeuwse arrenslede is afkomstig van de scheepsbouwfamilie van der Giessen uit Krimpen aan den IJssel. In de strenge winter van 1963 heeft men nog met de slede op de IJssel een tochtje gemaakt.
