Het gebouw "Paradiso" is naar ontwerp van G.B.Salm in 1879-1880 gebouwd als gebouw van samenkomsten van de Vereniging de Vrije Gemeente. Het is een gebouw op een rechthoekige plattegrond en rechthoekig van opbouw met twee hoofdaccenten: de als een Romaanse westbouw behandelde hoofdingangspartij aan Weteringschanszijde en de halfronde basispartij aan de Singelgrachtkant. Alle gevels zijn zeer regelmatig van indeling en evenwichtig van opbouw. Inwendig bevindt zich de voormalige kerkzaal die zich voordoet als een driebeukige basiliek: in de uitwendige als eenbeukig herkenbare zaal zijn daartoe zuilen aangebracht, waarboven omlopende gaanderijen. De "Middenbeuk" van de kerkzaal wordt door een houten tongewelf met beschilderingen gedekt. De gietijzeren zuilen die het middengewelf dragen zijn door middel van a jour bewerkte verbindingsbogen met de buitenmuren verbonden. Smalle gekoppelde rondboogvensters op de begane grond (die herhaald worden in het westwerk) en bredere en hogere, ongedeelte, rondboogvensters op de verdieping. Het gehele gebouw is op zich en in zijn detaillering een combinatie van Romaanse en vroeg-Christelijke architectuuropvattingen en sluit als zodanig aan op de historiserende architectuurstromingen uit de jaren 1850-1860. Door de situering in een bocht van de Weteringschans is het pand bovendien een bepalend element in het stadsbeeld ter plekke.
De voorm. kerk van de Vrije Gemeente (Weteringschans 6-8) is een zaalgebouw in neoromaanse en neorenaissance-vormen, gebouwd in 1879-'80 naar ontwerp van G.B. Salm voor een vrijzinnige afsplitsing van de Herv. kerk. Het gebouw heeft een forse drielaagse ingangspartij en een halfronde sluiting. Het interieur wordt gedekt door een beschilderd houten tongewelf en is voorzien van omlopende galerijen op gietijzeren zuilen. Na de kerksluiting in 1964 is het gebouw in 1968 ingericht als cultureel centrum ‘Paradiso’.
