De wereld van de Haagse kunstenaar, 125 - Fred van der Gon Netscher

De wereld van de Haagse kunstenaar, 125 - Fred van der Gon Netscher

De natuur en de mens. Daar gaat het vaak om in de schilderijen van Fred van der Gon Netscher. Ook maakt hij vele tekeningen en cartoons. Hij weet mensen en dieren treffend uit te beelden. Maar wat wil je ook, met een illustere schilderende voorvader uit de Gouden Eeuw, naar wie zelfs een straat in Den Haag is genoemd. 

Op bezoek bij Fred in de Tomatenstraat zie ik een aantal voorbeelden aan de muur hangen. De karakteristieke hoofden van schrijver Marieke Lucas Rijneveld en actrice Monic Hendrix, Jean-Paul Belmondo, de Franse filmster, daarnaast Corinne Drewery, de zangeres van Swing Out Sister op zwarte plateaulaarsjes en een rood-wit-blauw-oranje sjaal en helemaal rechts een kleurrijk werk van de jaren tachtig band The Cure met vooraan zanger Robert Smith.

Muziek

Fred van der Gon Netscher (75): “De laatste tien jaar ben ik de jaren tachtig bands, zoals The Cure, Depeche Mode en Talk Talk steeds meer gaan waarderen, terwijl ik qua leeftijd eerder pas bij de jaren zeventig bands. Maar die vind ik ook geweldig, om te beginnen Soft Machine, Led Zeppelin en veel andere symphonic rock artiesten.”

De muziek is een constante factor. “Wanneer ik een portret maak, of het nu Bach is of een popartiest, beleef ik de muziek terwijl ik schilder. Ik voel, als ik het maak, ook een soort dankbaarheid voor de artiest. Vaak weet ik van te voren niet wat het gaat worden. Bij het portret van The Cure wist ik dat het kleurrijk moest worden. Het proces van het schilderen zelf is voor mij ook belangrijk. Ik speel graag met kleur.” Dat is te zien in het portret van de Swing Out Sister zangeres. “Zij is stylish en  zingt prettige ‘feel good muziek’, waaraan haar partner, toetsenist Andy Connell, een groot aandeel heeft: pop met een jazzy ‘feel’, soms met Braziliaanse invloeden en doorspekt met soundtrack-achtige elementen. Dit soort muziek, jazz, Braziliaans, is een beetje een ‘guilty pleasure’.”

Een andere constante factor is de natuur. Veel vogels en herten. “Ik ben een natuurmens. Het moeten wel vogels zijn die me aanspreken. In de herfst ga ik automatisch herten schilderen.”

Jan Sluijters

Zijn tekeningen maakte hij heel zijn werkzame leven maar met schilderen begon hij pas na zijn pensioen, inmiddels elf jaar geleden. “Ik schilder vaak in het atelier van Paul Versteegh. Dingen ontstaan daar spelenderwijs. Een schilder die ik waardeer is Jan Sluijters, vooral zijn vrouwen spreken me aan. Ik dacht op een dag ‘Ik ga een vrouw met een blauwe hoed maken’. Ik dacht er verder niet veel bij na. Toen het werk klaar was, het was een vrouw met een blauwe hoed in een rode jurk geworden, vond ik het geslaagd en zette het voor de grap op Facebook. Daar kwamen veel reacties op, onder andere van een bekende acteur die het wilde kopen. Daar moest ik even over denken. Ik deed het omdat ik de persoon kende. Hij vertelde me later dat hij verbaasd was dat ik zo weinig voor het werk vroeg.”

Alhoewel hij zichzelf als half amateur / half serieus typeert, merkt hij dat de gedrevenheid groter wordt. “Ik zou vaker achter de ezel willen zitten. Belangrijk is voor mij dat portretten spreken, vooral de ogen moeten spreken. Ik maakte een klein portret van een journalist met iets in haar ogen dat haar kenmerkte. ‘Het lijkt niet precies, maar toch klopt het’ dacht ik toen.” Meestal gebruikt hij olieverf, soms ook acrylverf als hij op papier en karton werkt.

Cartoons en tekeningen

In zijn cartoons en tekeningen, gemaakt met pen, fineliner en aquarelkleurenpotlood, zijn de personen goed te herkennen, of het nu om levende personen of historische figuren gaat. “Het is vaak gelegenheidswerk, naar aanleiding van bruiloften en partijen, ook voor het blad van het ministerie van Cultuur (VWS/WVC/OCW), de Cultuurbarbaar, heb ik veel gemaakt.”

Alhoewel opgeleid en afgestudeerd op de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag, afdeling Illustratief Tekenen (1968 -1973), heeft Fred nooit als zelfstandig kunstenaar gewerkt. “Mijn eerste baan was bij de Nederlandse Boekenclub (NBC). Daar maakte ik lay-outs. Ik ontwikkelde een eigen stijl. Ik was niet goed in het strak mathematische vlak. Vervolgens kwam ik terecht bij het ministerie van Cultuur (WVC) bij de afdeling Film van de Directie Kunsten. Een van de redacteuren van het personeelsblad (Joep Altona) vroeg me af en toe om stukjes te schrijven en – als het kon – ook een illustratie erbij te doen. Zo ontstonden allerlei cartoons en daar ben ik op door gegaan. Ik ben toen ook steeds meer gaan schrijven, ook voor andere bladen. Artikelen, interviews met mensen uit de kunstwereld, onder wie Armando en Simon Vinkenoog. Ik vond het leuk om te doen.”   

De Gouden Eeuw

Wie bewondert hij in de schilder- en tekenkunst? “Jan Sluijters natuurlijk, Kees van Dongen ook en de hele groep van de vijftigers: Karel Appel, Corneille, Lucebert. En ook bewonder ik de naturalisten, mensen die heel goed kunnen fijnschilderen. Ik zou ’t zelf wel kunnen, maar dan zou ik maanden over een schilderij doen. Als we het over de klassieken hebben: Jeroen Bosch vind ik heel geestig, evenals Jan Steen. Frans Hals is heel goed vanwege zijn sprekende gezichten, de personen zouden zo uit het schilderij kunnen stappen.” Een tijdgenoot van Frans Hals is Caspar Netscher, een portret- en genreschilder. Er is Den Haag een straat naar hem vernoemd. “Hij is een subtopper uit de Gouden Eeuw. Ver weg is hij familie van mij, evenals Edith Netscher uit Haarlem. Ook zij schildert en geeft, naar verluidt, schilderworkshops in Frankrijk. Vreemd genoeg heb ik haar maar één keer ontmoet, ik was toen tien jaar…”

Fred van der Gon Netscher gaat regelmatig naar musea, met name het Haagse Gemeentemuseum, nu Kunstmuseum geheten. “Vooral voor de schilderijen, en dan met name figuratief. Abstract boeit me minder. Sommige kunst komt vaak wat ‘gekunsteld’ op mij over. Er is vaak sprake van een hoog ‘kleren-van-de-keizer ’gehalte.”

Meisje in de trein

We gaan naar zijn werk kijken, op een klein kamertje boven. Ik zie portretten voorbij komen van Rudie Lubbers, de bokser, Robert Plant, de zanger van Led Zeppelin, Johann Sebastian Bach, veel vogels, waaronder een pimpelmeesje, een kuifleeuwerik en een specht, een vrouw met een vogel en een sifet kat, een Frans dorpspleintje, een zelfportret toen hij nog veel haar had, veel herten, meestal duo’s, en soms burlend, Vadertje Tijd, een zonnebloem. En zijn eerste schilderij zeven jaar geleden: een meisje in de trein.

Weer beneden kijken we ook nog even naar zijn tekeningen en cartoons. Hij heeft ze ondergebracht in een album. Diverse ministers en staatsecretarissen in een ongewone situatie, hardlopers (ook de sport van Fred), vrienden en bekenden naar aanleiding van feestelijke aangelegenheden. En Haagse Helden als Cor van der Laak (‘En wel hierom’) en Wethouder Hekking ( die de Burgemeester bij de neus neemt).

Emoties

Tot slot, heeft Fred nog een filosofische overweging? “Ik zal niet zo gauw dingen schilderen of tekenen die ver van mij afstaan. Als ik het talent had gehad had ik overigens eerder gekozen voor de muziek dan de tekenkunst. Dat is een expressievorm die – nog meer dan de tekenkunst - emoties aanspreekt en mensen direct bereikt.”

Afbeeldingen

1) vrouw met rode jurk, 2) voor de Eiffeltoren, 3) dame met roos, 4) schilderij Robert Plant, 5) Vrouw met pioenen, 6) Corinne Drewery, 7) pimpelmees, 8) Uithof en schilderwerk, 9) vogels maken een nest, 10) dorpspleintje Frankrijk, 11) hert, 12) twee herten in de bronsttijd, 13) stilleven, 14) portretfoto Fred van de Gon Netscher      

https://fredvandergonnetscher.blogspot.com/
http://bit.ly/2KyICQf
http://bit.ly/2yKnzVc

https://lnkd.in/eyF7YKKr 

Circa:
Nee

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0