De wereld van de Haagse kunstenaar, 15 – Maayke Schuitema

Maayke Schuitema kreeg de kunst ‘met de paplepel ingegoten’. ‘Bij ons aan de muur hing het werk van mijn grootvader Paul Schuitema.’ Paul Schuitema was een bekende fotograaf, filmer en grafisch ontwerper.

‘Ook hing er werk van mijn oom Bonies. Wij ‘moesten’ regelmatig mee naar openingen van exposities of naar musea. Toen vond ik er geen bal aan. Later natuurlijk wel. Ik ben erg blij dat mijn ouders mij dat hebben meegegeven.’

Danser

‘Mijn vader was opgeleid als grafisch ontwerper, maar hij was niet in het vak werkzaam. Hij heeft wel een grote invloed gehad op mijn ontwikkeling als kunstenaar. Vanaf mijn 11e zat ik niet alleen op de gewone school, maar ook op het Koninklijk Conservatorium voor Dans. Mijn droom was danser te worden. Ik ben het niet geworden, maar ik ben wel bezig met een groot ‘DansProject’.

Behalve op het Conservatorium voor Dans heeft Schuitema op de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten gezeten. ‘Den Haag speelt wel een rol kun je zeggen. Al woon ik er nu net buiten. Mijn atelier is in de Binckhorst, ik ben actief lid van het schildersgenootschap Pulchri Studio, mijn  galerie is Project 2.0, aan het Noordeinde.’ 

Kunst minded

‘De Haagse kunstenaars zijn erg ‘versnipperd’. Ik zat hiervoor vijf jaar in Leiden, daar is een veel sterkere verbondenheid tussen de kunstenaars. Dat mis ik wel. Maar dat komt wellicht ook omdat ik alleen werk, niet in een gebouw met meer kunstenaars. Ik heb wel goed contact met de collega kunstenaars van mijn galerie. Den Haag is zeer kunst minded, met veel goede kunstinstellingen en galeries. Het GEM en het beleid dat daar gevoerd wordt is wat mij betreft uniek in Nederland.’ 

Schuitema schildert en tekent. Centraal staat de vrouw. Symbolische en mythische bronnen, gevat in het collectief geheugen, worden aangeboord. De godin en de moeder, de zuster en eega, de dochter en de feeks. De vrouw is een verleidelijke Medusa, de maangodin Selene of een  tovenares als Hecate.

Manshoog

De doekformaten zijn groot, soms manshoog. Er is een combinatie van verschillende technieken die door elkaar heen gebruikt worden. Het begint met de afdruk van een linoleumsnede. De figuur – vaak een naakte vrouw vol emotie - wordt vervolgens getekend of geschilderd. De lijnen zijn stevig. De typografie die ze gebruikt, herinnert aan haar grootvader. En in de achtergrond versmelten de verschillende technieken met elkaar in ‘de huid’ van het schilderij.

Schuitema: ‘Ik werk nu tien jaar zelfstandig. Mijn eerste expositie heb ik zelf georganiseerd. Een van de bezoekers was Coen van den Oever van galerie Project 2.0 aan het Noordeinde. Hij was onder de indruk van mijn werk. En drie maanden later had ik mijn  solo-expositie in zijn galerie. Met hem werk ik nog steeds samen . Daarnaast heb ik een galerie in Amsterdam, Leslie Smith Gallery. Zij brengen mij vooral op de grote beurzen in het buitenland.’

Het DansProject

‘Op dit moment gaat al mijn energie naar dit project. Het project is gepland voor mei 2014 in PulchriStudio aan het Lange Voorhout. Ik wil ballet / dans in een tweedimensionale kunstvorm gieten. Het wordt een tentoonstelling waarin een immense linoleumsnede en linoleumprint hangt van tien meter breed en drie meter hoog.

Daarop de twintig grootste dansers van de wereld die de afgelopen honderd jaar op het podium hebben gestaan. Ik laat de dansers samen dansen in mijn eigen choreografie. Het is een momentopname van een voorstelling, met behoud van de vrijheid van de tweedimensionale kunst. Het wordt een kunstwerk en geen toneelstuk. De dansers mogen dus ook op hun kop staan en sterke uitvergrotingen hebben.’

Choreograaf

‘Ik vertelde al dat ik ben opgeleid als balletdanseres op het Conservatorium voor dans. Ooit had ik de droom groots te zijn in deze wereld. Niet als ‘klassieke ballerina’, maar meer een rol op en rond het podium, bijvoorbeeld als choreograaf. Welke dansers zet je waarvoor in? Hoe combineer je elementen en hoe werk je toe naar de apotheose? 

Ik werd beeldend kunstenaar, maar mijn passie en liefde voor dans is nooit verdwenen. Ik heb het opnieuw ontdekt. Ik kan ervan genieten zonder ‘frustratie’. Ik ben geen onderdeel van het Ballet, maar toeschouwer. De balletopleiding blijkt een belangrijke ervaring te zijn die van invloed is op mijn huidige werk. Met name bij het uitbeelden van lichaamshoudingen en gemoedstoestanden. Maar ook mijn inlevings- en doorzettingsvermogen ontleen ik rechtstreeks aan mijn dansopleiding.’ 

Feilloze techniek

‘Het heeft wel een tijd geduurd. Het is een hele tijd uit mijn hoofd geweest. Ik moest eerst wortel schieten in een andere kunstvorm, duidelijkheid krijgen over mijn rol en functie als kunstenaar, een eigen beeldtaal creëren. Maar het Ballet is altijd een onderdeel van mij geweest. Als je jong bent en zo intensief met zo iets lijfelijks bezig bent, gaat dat nooit meer uit je systeem.   

De herkenning in en om het vak blijft voor altijd, een feilloos gevoel voor kwaliteit in de dans. Je ziet meteen of het goed wordt uitgevoerd. Of een danser een goede techniek, fysiek en uitstraling heeft. Feilloze techniek en een fysiek krachtig lijf is noodzaak in het ballet. Het kijken is soms bijna ziekelijk, heel visueel. Elk detail valt op. Als het ‘rammelt’ kan ik me daar niet overheen zetten.

Dit werk wordt mijn ode aan de kunstvorm dans. Ik laat twee kunstvormen, dans en beeldend, versmelten. Gewoonlijk schilder ik alleen vrouwelijke ‘modellen’, maar in dit werk maak ik een uitzondering en komen er, relatief, veel mannelijke dansers in voor. De kracht van de mannen in de dans is enorm.'

Spanning tussen man en vrouw

'De combinatie van de elegante klassieke dansvorm en het krachtige, gespierde lijf van de mannelijke danser is voor mij altijd interessanter geweest om naar te kijken dan naar de vrouwelijke danseres. De discrepantie tussen de vrouwelijke bewegingen, wat klassieke dans toch is, en ‘de man’ maakt het extra interessant.

Zou ik kiezen voor alleen vrouwelijke dansers, dan versterkt het wel mijn thematiek. Maar alleen vrouwen is in dit geval te saai, te glad, te zijig. De vrouw an sich, alleen in het beeld, geeft mij de mogelijkheid om emotie te tonen, daardoor kan ik beter een boodschap overbrengen. Dan zou minder het geval zijn bij een man in beeld.

Maar twintig vrouwen bij elkaar ‘verzuipen’. In dit stuk heb ik de spanning nodig van man en vrouw. In de interactie komt het kunstwerk tot leven.’ 

http://www.maayke.nl/

https://bit.ly/2Em77Lb 

Circa:
Nee

Tags

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0