De wereld van de Haagse kunstenaar, 80 – Anthia (Patrice Anthonio)

Op de tentoonstelling ‘Club van 27 | Forever 27’ – over beroemde muzikanten die overleden op 27-jarige leeftijd - zag ik een prachtig portret in acrylverf van Jimi Hendrix hangen. Het was van de hand van Anthia (Patrice Anthonio). Ik sprak met haar af om meer te weten te komen over haar kunst.

Patrice bleek ook nog eens vlak bij te wonen, aan de Bierstraat in het centrum van Den Haag. Haar woning, en tevens atelier, bevindt zich op de zolderetage van een pand met een grote poort op de begane grond, dat vroeger een pakhuis is geweest. Deze zolder was ooit het atelier van schilder en theaterontwerper Walter Nobbe. Het hele pand is van hem geweest, hoor ik van Patrice. “Walter heeft een groot deel van zijn leven met de bekende kunstenaar Pat Andrea samengewerkt. Hij kwam ook van Java, net als mijn moeder. Wellicht hebben deze plek en de creatieve vibe die er hangt, mij wel beïnvloed, want ik woon en werk nu in Walter’s oude atelier.”

Muziek en musea

De zolderruimte ziet er knus en gezellig uit. Rechts een schildersezel met een eerste schets van een portret van David Bowie, daarvoor op de grond potloodschetsen en ’n aquarel van een mannelijk naaktmodel en in de erker (de enige rechte muren in het pand) hangen tekeningen en schilderijen verschillende rocksterren. Patrice ziet er hip uit met haar violet gekleurde haar, neuspiercing en tattoos. “Weet je, rock ’n roll zit gewoon in mijn bloed!” zegt ze. Maar daarover direct meer.

Ze houdt ontzettend veel van muziek, vertelt ze. “Mijn vader was erg muzikaal, hij speelde mondharmonica, zong en wist heel veel te vertellen over muziek en over de artiesten. We hadden veel platen thuis, draaiden vaak samen plaatjes en dan zongen we samen mee. De liefde voor muziek heb ik duidelijk van mijn vader, hij stimuleerde dat ook in mij. Mijn moeder hield ook wel van muziek, maar zij was niet zo muzikaal. Zingen kon ze absoluut niet en had een heel andere smaak dan mijn vader. Haar favorieten waren The Beatles, The Doors en Jimi Hendrix. Toen ik aan dat portret van Jimi Hendrix begon, kon ik niet weten dat ze korte tijd later zou overlijden. Dit schilderij heb ik dan ook aan haar opgedragen. Ik heb het sterk gevoel dat mijn ouders ergens boven met me meekijken en dat ze trots op me zijn.”

Patrice was als kind al creatief. Als kleuter speelde ze in musicals en zong ze in het kerkkoor. Ook deed zij fanatiek aan klassiek ballet want ze wilde professioneel ballerina worden. Een ongeluk maakte helaas een einde aan deze droom. “De creativiteit en vrije geest heb ik van mijn vader geërfd. Hij kon heel goed mensen tekenen en boetseren.” In Rotterdam, waar zij in 1969 is geboren en tot haar 24e woonde, ging ze na de HAVO naar de Mode Academie en daarna naar het Grafisch Lyceum. Daar heeft zij modevormgeving en multimedia design gedaan. Maar ook al heeft zij creatieve opleidingen gedaan, Patrice is ’n echte autodidact. Haar moeder hield veel van kunst en samen gingen ze vaak in Rotterdam naar het Boijmans, de Kunsthal of naar Amsterdam en andere steden om musea te bezoeken. “Zelfs toen mijn moeder in 2010 door een zwaar herseninfarct acuut dement werd en in een verzorgingstehuis moest wonen, gingen we nog regelmatig samen of met een groepje dementerenden, kunst kijken. Het is zo mooi om te zien dat ook als je dement bent, je nog steeds van kunst kan houden, dat het je raakt en iets met je doet. Het deed mijn moeder altijd goed om even in ‘t museum te zijn geweest.”

The Thin White Duke

Een sleutelmoment wat tekenen en schilderen betreft was voor Patrice het overlijden van David Bowie in januari 2016. “Door allerlei omstandigheden, verdriet en idiote redenen, had ik m’n creativiteit aan de wilgen gehangen en 16 jaar helemaal geen kunst meer gemaakt, niets meer gedaan. Toch wilde ik een eerbetoon aan Bowie maken want die man betekent nog steeds heel veel voor mij. Bowie was als artiest en kunstenaar gewoon briljant! Toen ik een jaar of vier was, was ik zo ontzettend gefascineerd en geïntrigeerd door Ziggy Stardust en Aladdin Sane. Pas later besefte ik dat ik verliefd was op deze karakters. In de 70’s had ik de film ‘The Man who Fell to Earth’ van Nicholas Roeg gezien. The Thin White Duke, één van Bowie’s alter ego’s gebaseerd op het karakter dat hij in deze film speelde, ben ik na gaan tekenen met grafiet. Die tekening heb ik onmiddellijk weggestopt want het zag er niet uit ... ‘Ok, ik heb het geprobeerd maar ben ’t dus helemaal verleerd’, dacht ik. Maar toch, Bowie’s overlijden maakte op de een of andere manier dingen in mij los. Op ’n goeie dag ben ik naar de Action gegaan en heb acrylverf, kwasten en ’n canvas gekocht. Lekker goedkoop, want stel het zou mislukken dan was er qua geld geen man overboord. Geen idee waarom, maar iets zei mij dat ik dit moest doen. ‘Enfin, wat nu?’ dacht ik toen ik weer thuis was. ‘Wie ga ik schilderen?’ De eerste persoon die in mij opkwam was niet Bowie maar de Duitse punkzangeres Nina Hagen. Nina had in haar jonge jaren zo’n sterke uitstraling en een prachtig gezicht. Doodnerveus was ik toen ik begon, want het was zo lang geleden. En ja, ik had best last van faalangst. Mijn eerdere teken-poging was mislukt en ook had ik nog nooit eerder met acryl geschilderd, kende het materiaal helemaal niet. Echter, besefte ik me gaande weg steeds meer hoe erg ik schilderen en creëren had gemist. Dat ik gehoor moest geven aan mijn gevoel om weer kunst te gaan maken.”

Marcello’s Art Factory & Rock Gallery

Na Nina Hagen is Patrice portretten van onder andere Marilyn Manson gaan schilderen, maar ze liep weer vast. Ze stopte er even mee want ze wist niet hoe ze verder moest. In juni 2017 was zij in de bibliotheek aan het Spui om foto’s te printen. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en Patrice wilde ‘t opnieuw proberen. “Ik realiseerde me dat ik ’t helemaal verkeerd heb aangepakt. Ik was direct begonnen met schilderen maar ik maakte geen tekeningen.” Een acrylportret van Amy Winehouse was hierdoor jammerlijk mislukt. “Te gehaast en te weinig aandacht aan mijn schets besteed, waardoor het portret niet in proportie was. Mijn manier van kijken was ook niet goed, ik keek ‘verkeerd’. Alleen haar ogen, die waren wel goed gelukt.” Debbie Harry, de zangeres van de Amerikaanse band Blondie, kwam in haar op en ze besloot een zwart/wit portret van haar te gaan tekenen. In de bieb raakte Patrice aan de praat met één van de medewerkers, hij bleek kunstenaar Evert de Vreugd te zijn. “We hadden ’t over kunst en schilderen en ik zei toen tegen Evert:  ‘Ik heb echt dringend behoefte aan constructieve kritiek en tips & tricks om me weer op weg te helpen en mijn technieken te verbeteren’.” Hij raadde haar aan contact op te nemen met Marcello en Els van Marcello’s Art Factory en Rock Gallery in Den Haag. Zij wilden namelijk eind 2017, begin 2018, een groepsexpositie gaan organiseren over de 27 Club. ‘Wie weet, kan je jij straks ook wel mee doen’ zei Evert. ‘Nou… zo goed ben ik nog niet hoor’ antwoordde ik.” Toch bekroop haar zoiets van  ‘het zou toch wel supertof zijn als ‘t mij zou lukken!’ Alleen moest ze daarvoor nog wel even flink oefenen. In september 2017 is ze bij Els begonnen met schilderlessen en dat heeft haar veel goed gedaan. “Els en Marcello gaven (en geven) me de dingen die ik nodig heb om verder te komen. Kritische blikken, opbouwende en nuttige kritiek, handige tips & tricks maar ook gezelligheid, support en welgemeende complimenten. Geloof me, dat portret van Jimi Hendrix heeft wat moeten doorstaan en ’t heeft me bloed, zweet en tranen gekost maar het is me uiteindelijk toch gelukt. In januari 2018 mocht ik, als eerste van alle cursisten die Marcello en Els door de jaren heen hebben gehad, meedoen aan een reguliere expositie. En ja, daar ben ik best trots op!”

Realisme

Realisme heeft Patrice als stijl altijd het meest aangesproken maar ze heeft het in het verleden nooit eerder op deze manier gedaan, zoals zij nu bezig is. Het resultaat van het zwart/wit grafiet portret van Blondie heeft haar enorm verbaasd maar ook erg gemotiveerd en ’n push gegeven. “Ja, want het was bedoeld als maar 'oefening' en het is mijn allereerste realistische portret in grafiet. Ik sta er nog steeds versteld van dat ik  er ’n koper voor heb. Ik vraag mezelf weleens af, wie ben ik aan het channelen, Da Vinci? Haha. Zonder gekkigheid, ik doe nu dingen die ik nog nooit heb gedaan.” Wonderwel voor Patrice komen die dingen letterlijk en figuurlijk goed uit de verf - of (kleur)potlood. “Dit klinkt misschien raar maar mijn handen gaan soms gewoon uit zichzelf over het papier of canvas.” Ze heeft nooit geweten dat ze dit zou kunnen of in zich heeft. “Dat ik mijn helden en heldinnen tot leven kan wekken, dat blijf ik echt heel bijzonder vinden. Muziek maken en hun liedjes naspelen dat kan ik niet. Schilderen en tekenen zijn mijn manier om uiting te geven aan mijn liefde voor hun muziek.”

Ziel en essentie

Wat Patrice altijd heeft bewonderd en geïnspireerd zijn de renaissance schilders als Botticelli, Caravaggio, Da Vinci, Titian, Raphael en Michel Angelo. En verder houd zij van de werken van Tamara de Lempicka, Frida Kahlo, Carel Willink, M.C. Escher, Roy Lichtenstein, Jasper Johns, Salvador Dali, Van Gogh, Degas, Monet, Keith Haring, Banksy, Toulouse-Lautrec en Rodin. “Ik houd van zoveel artiesten en stijlen, maar zo ver als hen ben ik nog lang niet hoor” lacht ze. “Ben ’n echte newbie, een kuiken dat net komt kijken! Mijn eigen stijl moet ik nog zien te vinden en ontdekken, mezelf verder ontwikkelen en m’n skills en vaardigheden perfectioneren.” Ze schildert nu nog met acryl maar wil zich ook aan olieverf gaan wagen. “Het is leuk om met verschillende materialen te werken: verf, houtskool, grafiet, pastel, kleurpotlood, conté, gouache, maakt niet uit wat. Dat geeft afwisseling want ik heb ADHD en anders ga ik me snel vervelen.” Ze is een boekenwurm en leest veel, uiteraard ook over kunst. Naast (kunst)boeken is er op internet natuurlijk ook veel te vinden en te bekijken. “Prachtig allemaal, voor inspiratie en motivatie. Maar het allerbelangrijkste is het gewoon doen. Vaak doe ik maar wat, ben erg intuïtief en op die manier schilder ik ook. Dan kom ik er later achter dat de dingen die ik doe, bestaande technieken zijn.” Ze wil geen perfecte plaatjes naschilderen, zegt ze. “Mijn naam is niet Xerox of Canon. Ik ben, ook als mens, zeker ’n realist maar ik ben geen hyperrealist. Wat ik tracht te bereiken is de essentie van een persoon, zijn of haar ‘ziel’ zien te vangen. Vaak hoor ik dat ik de mensen die ik schilder (nog) mooier maak dan ze zijn. Maar dat is mijn perceptie van die personen.”

Makeup

Dat heeft Patrice ook in haar werkzaamheden als make-up artist. Dat werk lijkt in veel opzichten op haar teken- en schilderwerk. Ze wilt mensen niet veranderen (tenzij daar specifiek om wordt gevraagd) maar juist het beste in hen naar voren halen. Het geeft haar veel voldoening om mensen blij te maken en zelfvertrouwen te geven. “Ik werk parttime als make-up artist, oftewel visagist, bij een grote warenhuisketen. Als ik mensen opmaak zie ik hun gezicht als ‘n canvas, het is net schilderen. Een gezicht prepareer en grondeer je ook eerst voordat je met de verf aan de slag gaat. En ook voor visagie heb je een getraind oog nodig, kleurenkennis, gevoel voor vormen, ’n vaste hand en een goede oog-hand coördinatie.” Als Patrice werkt is ze zelf altijd in ‘full glam makeup’ alsof ze uitgaat. Hoe lang is ze daar mee bezig? “Haha, anderhalf à twee uur ben ik wel bezig ja en dat betekent vroeg op staan! Maar ook telkens nieuwe looks bedenken, andere kleuren gebruiken, trends in de gaten houden etc. Ik verkoop dat spul, dus moet mijn makeup er wel pico bello uitzien anders nemen klanten me echt niet serieus.” Ook haar haar verft ze al sinds haar 13e zelf en in 2015 besloot ze haar haar weer onnatuurlijk, in ’funky colors’, te kleuren. “Net als in de 80s toen ik punk was. Geloof me, mijn hoofd heeft alle kleuren van de regenboog – natuurlijk of onnatuurlijk - wel gezien!” zegt ze lachend.

Art by Anthia

Haar eerste betaalde opdracht is binnen, dat wordt een portret van Bono de zanger van U2. “Ik kreeg een verzoek van iemand die mijn werk op Instagram heeft gezien. Superleuk, want dat had ik nooit verwacht!” Haar plannen voor de komende tijd zijn ambitieus te noemen. Patrice is naast haar werkzaamheden als makeup artist, druk bezig met het opzetten van haar bedrijfje ‘Art by Anthia’. “Ooit, toen ik ’n jaar of 4-5 was, zei ik tegen mijn moeder, ‘als ik later groot ben dan word ik kunstenaar’.  Mijn moeder maakte direct korte metten met dat idee. ‘Met kunst maken valt geen droog brood te verdienen, alle grote kunstenaars stierven straatarm en na hun dood werden anderen stinkend rijk van hun werken. Zelf konden zij er niet eens van genieten. Ga maar lekker ’n vak leren en een deugdelijke baan zoeken!’ zei mams.” Maar Patrice is eigenwijs en nu zij tegen de 50 aanloopt, gaat ze ’t toch doen. “Biologische, fysieke leeftijd zegt mij niet zoveel. Je bent nooit te oud om te leren en om iets nieuws, iets totaal anders te gaan doen. Ja, er zijn zat andere kunstenaars en artiesten die beter en veel verder zijn dan ik. Je hebt altijd baas boven baas. Maar dat houd me niet tegen want weet je, als ik het nu niet doe, dan krijg ik er onherroepelijk spijt van. En mocht het uiteindelijk toch niet lukken, dan heb ik ’t in ieder geval geprobeerd en gedaan.”

Voor Patrice is het vooral zaak te produceren en werken te maken. “Nee, ik heb nu nog niet veel om te laten zien. Die dingen die ik het afgelopen jaar heb gemaakt zijn mijn allereerste realistische werken, dus dat wordt de komende tijd buffelen en hard doorwerken.” Ze is nu bezig aan de eerste van ‘n serie portretten van David Bowie, daarmee wil zij over ’n jaar of twee gaan exposeren. “Zoals ik al eerder zei, Bowie is mijn allergrootste (muzikale) held maar tevens is dit project een eerbetoon aan mijn vader. Mijn liefde voor muziek en voor Bowie heb ik van hem en daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor! Twee jaar is een mooie tijdspanne, want naast het schilderen zijn er ook de zakelijke aspecten waar ik me de komende tijd over moet buigen.” Door al zijn verschillende alterego’s zal dit project Patrice niet snel gaan vervelen. “Naast dat feit was Bowie ’n hele mooie man, het verveelt mij nooit om naar hem te kijken.”

https://www.instagram.com/artbyanthia/
https://marcellos.nl/rock-gallery-den-haag/on-show-now/

Circa:
Nee

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0