Worsteling

Ik zie, ik zie... is de nieuwste tentoonstelling in het Frans Hals Museum, waarin curatoren, schrijvers en kunstliefhebbers samen met de bezoekers inzoomen op kleine details en bijzondere elementen uit de collectie van het museum. Wieteke van Zeil, journalist, kunsthistoricus en cultuurcriticus, wijst op een aantal nieuwsgierige dames uit De Bruiloft van Peleus en Thetis, door Cornelis Cornelisz van Haarlem, geschilderd in 1592/1593.

Ze doen iets en staren onderwijl in diepe concentratie naar één punt, deze jonge vrouwen. Het heeft wat van een groeps-yell zoals bij rugby. Hoe dan ook staan ze in elkaars ruimte; veel te dicht bij elkaar. Het deed mij denken aan een performance die ik onlangs zag in Museum de Vleeshal Middelburg van de Britse kunstenares Cally Spooner. Zes dansers duikelden over elkaar, soms leken ze te worstelen. Het was intiem en strijdlustig tegelijk. Ze gebruikten rugby-achtige termen en bewegingen, maar tegelijk ook typische kantoorzinnen als ‘give me my pen’ en ‘have a great weekend!!’. Daarmee werd ook de vreemde mix van intimiteit en competitie van mensen die dicht op elkaar werken een thema.

De dames hier zijn muzen, die misschien aan het musiceren zijn met Mercurius, of misschien staren ze wel verbijsterd naar de appel die de godin van de twist Eris net in hun midden heeft gegooid. Die appel, waarop stond ‘voor de schoonste’, leidde tot ruzie onder de aanwezige bruiloftsgasten en ontketende uiteindelijk de Trojaanse oorlog. Een nogal dramatisch feest dus. De muzen verbeelden prachtig die vreemde combinatie van harmonie en verstikking, van vreugde en tragiek. Je kunt uit hun gezichten althans nauwelijks opmaken of ze de bruiloft blij of beangstigd meemaken.

En er speelt er nog iets: de twee vrouwen rechts zijn dezelfde. Of vergis ik me? Twee profielen die toch echt kopieën van elkaar lijken. Ze passen niet, de ruimte is te klein voor hun lichamen. Daardoor kreeg ik het gevoel dat de vrouw links ‘uit de andere treedt’, zoals in een tekenfilm de geest van een figuur opstijgt uit het gestorven lichaam. Zij links, de ‘geest’, is spierwit, zij rechts heeft blosjes. Deze vrouwen maken die hele bruiloft van tweeënhalf bij vier meter intiem en spookachtig tegelijk.

[Bovenstaande tekst is gemaakt bij de tentoonstelling Ik zie, ik zie... in het Frans Hals Museum. Net als bij het spelletje Ik zie, ik zie … wat jij niet ziet worden bezoekers uitgedaagd vele visuele geheimpjes te ontdekken door de ogen van anderen. Bezoek de tentoonstelling.]

 

Jaar:
1592
Circa:
Nee

Tags

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0