De wereld van de Haagse kunstenaar, 39 - Sylvia de Boer

Mijn eerste stop op de Kunstroute Statenkwartier een paar weken geleden was Sylvia de Boer. Zij stond  – met Violet Roest – als laatste in het programmablad. Dus ik dacht: laat ik daar beginnen. Bovendien woonde ze vlakbij tramhalte Duinstraat.

Twee weken later ben ik weer bij haar, ditmaal per fiets. Als ze beneden in de keuken koffie zet, hebben we het over haar schrijfactiviteiten. Ze heeft een viertal kinderboeken geschreven en getekend. ‘Ik schreef ook twintig jaar voor Sesamstraat. Maar op gegeven moment heb je alles wel verteld wat je te vertellen hebt. Nu schrijf ik voor  theater, Elisabeth Bas producties.’

ΕΝΔΟΚΕΟΟΣ ΕΞΟΙΚΕΊΝ  (ENDUKEOOS EXOIKEIN)

Als we eenmaal boven op haar atelier zijn vertelt dat ze werkt vanuit het motto ‘ENDUKEOOS EXOIKEIN’. Dat is Oud-Grieks en betekent ‘Met liefde openen wat toegemetseld was’. Haar schilderijen hebben een patroon van – meestal- langwerpige, soms meer vierkante  hokjes. Sylvia de Boer: ‘Ik schilder laag over laag, elke laag moet zijn eigen schoonheid hebben. Na een aantal lagen haal ik de onderste lagen weer naar boven.’ Dat doet ze met een beitel.

Ze grijpt terug op een techniek die ze als kind leerde. Zwarte verf aanbrengen over Wasco waar ze vervolgens in ging krassen. ‘Ik was op zoek naar de verrukking die ik als kind had en zo vond ik het terug.’ Maar voordat ze opnieuw op deze manier ging werken, had ze heel anders geschilderd. Na een opleiding op de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten, afdeling Vrij Schilderen en Tekenen, was ze enthousiast aan de slag gegaan. Ze laat me wat schilderijen zien uit een fotoboekje. Figuratieve kunst. ‘Daar had ik wel op door kunnen gaan, maar op gegeven moment was ik uitgepraat. Toen heb ik een tijd lang niets gekund. Ik wilde iets nieuws, maar wat?’

Πάντα Ρχει    (Panta Rhei) 

Iets nieuws wordt altijd uit wanhoop geboren, zegt ze. Maar voordat de wanhoop echt toesloeg, begon ze een idee te krijgen. ‘Wat vond ik leuk als kind? De Wasco-techniek.’ Ditmaal ging ze ermee aan de slag met olieverf. Ze ging werken met streepjes: Lang  - Kort – Lang – Kort. Die streepjes werkten beperkend aan de ene kant, maar aan de andere kant gaf het haar de vrijheid om – binnen de beperking – alles te kunnen doen wat ze wilde.

De Boer: ‘Lang – kort – lang – kort staat voor ’t idee van het leven. Alles komt en gaat met golven. Panta Rhei.’ Ik zie een paar lege horizontale canvasdoeken gereed staan, een andere afmeting dan haar andere werk. Gaat ze toch op een andere toer? ‘Nee, ik blijf  vanuit dezelfde centrale gedachte en genoemd motto werken. Mogelijk wordt het ietsje meer een voorstelling, een landschap. Ook in mijn komende werk blijf je kijken door een vitrage als het ware.  Je ziet een versluiering die ik open. Alle mensen kijken door hun eigen bril naar de waarheid.'

Μυστήριο  (Het mysterie)

Maar de kijker hoeft dit niet per se te weten, vindt Sylvia. Voor haar is het een heerlijke techniek. Ze begint nooit met een idee. Hooguit een idee van kleur. Als er een aantal lagen opzitten,  beitelt ze en er komen kleuren te voorschijn waar ze zelf van staat te kijken. ‘Als het niet past, gooi ik er een nieuwe laag overheen. Soms zitten er 20 lagen op. Het is heel arbeidsintensief.’

Sylvia de Boer tekent en schildert al haar hele leven.  Ze herinnert zich dat ze als kind een vel voor de helft met plakkaatverf vol verfde, dat dubbelvouwde en vervolgens openvouwde en op de andere helft van het papier hele landschappen zag verschijnen. ‘Geweldig was dat!’ In de vijfde klas van de lagere school tekende ze straten met huizen in perspectief met ommuurde tuinen die je niet zag. ‘Ik kon erin rondlopen, maar de tuin was niet getekend. Het mysterie was belangrijker.’ Het ging om de verbeelding van de tuin, om rust en stilte. ‘Het enige wat je niet tekent, daar gaat ’t om, had ik toen al het idee.’

μέλοςΤρίμηνο  (het Statenkwartier)

Zo’n zeven, acht jaar geleden ontstond het idee om het werk van de kunstenaars van het Statenkwartier onder de aandacht te brengen door middel van een Kunstroute.  ‘Irene van der Does de Bye kreeg het idee en al snel was er een initiatiefgroepje waar ik ook deel van uitmaakte. Het was een leuk idee. Het groeide als kool. Op dit moment zijn er zo’n tachtig leden.’  Er is geen ballotage. Zowel professionele als amateurkunstenaars doen er aan mee. De vrouwen zijn in de meerderheid. De Boer: ‘Gelukkig komen er nu ook wat meer mannen bij.’

Sinds kort heeft het oude bestuur van de Kunstroute afscheid genomen en komt er een nieuw bestuur van vijf mensen, drie vrouwen en twee mannen. Ook de komende jaren zullen we een mooie wandeling kunnen maken langs de kunst van het Statenkwartier. 

https://cultuurschakel.nl/amateurkunst/aanbieders/471-sylvia-de-boer   

https://bit.ly/2cl6VRP 

Circa:
Nee

Tags

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0