De wereld van de Haagse kunstenaar, 65 - Arike Gill

Onlangs was in Galerie Vonkel de tentoonstelling ‘Terra Incognita’ te zien met tekeningen en lichtinstallaties van Arike Gill. Gill is behalve kunstenaar ook collectiebeheerder in Museum Naturalis, dat nu als Naturalis Biodiversity Center door het leven gaat.

Ongetwijfeld zullen die twee bezigheden, collectiebeheerder in een natuurwetenschappelijk museum en het maken van kunstwerken op een of andere manier elkaar beïnvloeden. Om antwoord te krijgen op de vraag hoe dat precies plaats vindt, sprak ik met Arike in de galerie op het eind van de tentoonstelling.

Ontdekkingsreiziger

Gill: “In het dagelijks leven ben ik vier dagen in de week bezig met de collectie van Naturalis. Ik moet er onder andere voor zorgen dat mijn deel van de collectie toegankelijk is en blijft voor allerlei doelgroepen (bijvoorbeeld wetenschappers, journalisten, tentoonstellingsmakers en kunstenaars). De collectie die ik beheer omvat gesteenten, mineralen, edelstenen en ook meteorieten. Aan al die objecten zitten mooie verhalen vast. Ik probeer die verhalen met mijn kunst te combineren. Ik voel me dan een ontdekkingsreiziger, zoals ook veel van die objecten door ontdekkingsreizigers het museum zijn binnen gekomen.” 

Arike Gill reist in haar kunst door de tijd en verwerkt residuen uit het verleden, heden en toekomst waardoor er nieuwe verbintenissen ontstaan. “Werken met die oude objecten uit de collectie stemt nederig. Generaties voor mij zijn er al mee bezig geweest en hebben de objecten letterlijk aangeraakt. Het is fascinerend als ik iets ouds kan laten ‘versmelten’ met iets wat ik zelf maak. Je moet wel oppassen dat je het niet forceert, dat kan het beste als ik mijn eigen verbeeldingskracht gebruik, waardoor er iets nieuws wordt toegevoegd.”

Het verleden

Op de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag was ze al bezig met het verleden. “Toen ging het vooral over persoonlijke verhalen en familiegeschiedenis. Waarom hebben mijn voorouders bepaalde keuzes gemaakt? En hoe heeft dat ‘het nu’ en mij als individu beinvloed? vroeg ik me af. Na enige tijd werd het thema ‘het verleden’ veel algemener en minder persoonlijk, ik werkte vaak aan de hand van oude foto’s die ik tegenkwam op het internet en die me om de een of andere reden inspireerden.”

Arike Gill vindt het belangrijk dat mensen over het verleden nadenken. “Toen werden er keuzes gemaakt die doorwerken in onze tijd. Het is goed om je wortels te kennen.” Het terugkijken heeft voor haar persoonlijk ook goed gewerkt. “Ik was rond mijn twintigste erg bang voor de dood, door er mee bezig te zijn in mijn kunst kon ik het beter bevatten en voelde ik me getroost. Het is een soort begrijpen van het leven. Dat is ook precies de reden waarom ik de opleidingen Biologie en Kunstacademie heb gedaan, ik wilde het bestaan beter begrijpen.”

Oude briefkaarten

Heeft ze sleutelwerken, werken die fungeerden als kantelpunt? Die zijn er, ze heeft er zelfs vier. De eerste heet ‘De Kas’ uit 2012. Je ziet een kas met tropische bomen en planten, vooraan in kleur, achteraan in zwart-wit. De mensen die in het midden van de kas staan zijn wit gelaten, alleen hun silhouet is zichtbaar. De inspiratie was een oude foto van een negentiende-eeuwse kas. “Ik maakte het in het laatste jaar van de Academie. Ik ontdekte wat het plezier van tekenen was, wat een ontzettend feest het was om een heel vel vol te tekenen. Als gevolg daarvan koos ik definitief voor tekenen als mijn medium.”

Het tweede sleutelwerk heet ‘Het lange leven van een kleine fout’ uit 2014. Je ziet een raster waaraan oude briefkaarten zijn opgehangen waarvan telkens een paar brieven oplichten. “Een briefwisseling van mijn overgrootmoeder met haar beste vriendin vormde de inspiratie. Haar zoon was net op driejarige leeftijd gestorven. De brieven gaan over het verlies dat mijn overgrootmoeder ervoer als gevolg daarvan. In mijn kunstproject is er een transformatie gaande. In de brieven die ik zelf heb gemaakt – in nagemaakte enveloppen met oude postzegels en stempelingen – stel ik me voor dat er een foutje is gemaakt. Het kind is niet overleden, hij is opgegroeid en een echte man geworden. Achter elke envelop bevindt zich een tekening en daarachter een lampje. Als het lampje uit staat zie je alleen de buitenkant van de envelop, gaat er een lampje aan, dan wordt de tekening in de envelop zichtbaar. Door het lichtprogramma achter de enveloppen, die random lampjes aan en uit zet, lijkt het alsof de enveloppen met elkaar in gesprek gaan doordat ze oplichten.”

Het werk is geëxposeerd in 2014 in het Gemeentemuseum in het kader van de zomerexpositie met het thema ’Licht’. Arike en haar man wonnen er een van de drie prijzen mee. “Mijn man, ook kunstenaar, autodidact, heeft het lichtprogramma achter de enveloppen gemaakt. Het is een sleutelwerk omdat we goed bleken te kunnen samenwerken, onze stijlen kwamen overeen. Dat smaakte naar meer en nu maken we meer werken samen. Het was voor mij een ontdekking dat je samen iets heel nieuws kan toevoegen, aan iets wat ik in mijn eentje heb bedacht. 1 + 1 = 3. Je houdt elkaar scherp.”

Antartica

Het derde sleutelwerk is een portret van de ontdekkingsreiziger Herbert Ponting. “Hij deed mee aan de Terra Nova expeditie op Antartica in de periode 1910-1913. De reis was een legendarische strijd tussen de Engelsen en de Noren om als eerste de vlag van hun land op de Zuidpool te plaatsen. Ponting was de fotograaf bij de Engelse expeditie en heeft de gehele reis vastgelegd.”

De expeditie liep overigens voor een aantal expeditieleden gruwelijk af. De Noren waren het eerst op de Zuidpool. Toen een kleine delegatie van de Engelse groep eindelijk de Zuidpool bereikten, zagen ze de vlag van de Noren al wapperen. Op de terugweg kwamen zij – na drie ijskoude winters – volledig uitgeput om het leven. “Ponting was geen deelnemer van deze kleine delegatie en overleefde de expeditie. Hij heeft fantastische foto’s en spectaculaire filmbeelden gemaakt.” Op Arike’s werk (2014) draagt Ponting een sneeuwbril. "Over de Antarctica expeditie heb ik een aantal werken gemaakt, waarvan dit er een van is. Het is voor mij een sleutelwerk, omdat deze tekening al meer verband houdt met mijn werk bij Naturalis. Ik zou graag willen bereiken dat mijn werk als collectiebeheerder samenvloeit in mijn kunst. Dit is een stap in de goede richting.”

Boek ‘Terra Incognita’

Het vierde sleutelwerk is het boek ‘Terra Incognita’ dat ter gelegenheid van de tentoonstelling in galerie Vonkel is verschenen. Het is een naslagwerk met daarin de werkprocessen, de gedachtesprongen en schetsen van Gill. “Het vastleggen van het werkproces in een boek bevalt me wel. Het dwingt me om mijn motivaties waarom ik iets wil maken te onderzoeken. Het helpt bij het scherpen van de inhoudelijke problematiek. Iedere gedachtegang en stap is in dit boek vastgelegd. Eerder deed ik dat ook al, in dummies, maar niet zo volhardend als in dit boek. Het boek is daarmee ook een zelfstandig kunstwerk geworden.”

Op dit moment is ze opnieuw met een boek bezig. “Het helpt me om nog meer in mijn eigen wereld te treden. Het helpt me tevens om mijn unieke toevoeging te vinden. Het is wel de bedoeling dat er werk uitkomt en het niet alleen bij een boek blijft. Ik zie het als een kruisbestuiving. Als ik vroeger een nieuw werk ging maken, ging ik eerst op zoek naar een interessante foto of verhaal. Het voelde alsof ik elk werk weer opnieuw moest beginnen. Met een dummy waarin je al je stappen vastlegt, kun je meer in serie werken. Het zorgt ervoor dat je gefocust blijft.”

Vroeg op

Zichzelf kunstenaar noemen vond Arike wat moeilijk. Het duurde best lang voordat ze het deed. Maar toen ze eenmaal eindexamen had gedaan op de Academie durfde ze het. “Ik ben al lang bezig met kunst. Op mijn zesde stond ik ’s morgens al vroeg op, voordat mijn ouders wakker werden, om te gaan knutselen. Ook mensen die geen opleiding hebben gevolgd kunnen overigens hartstikke goede kunstenaars zijn. Kunst hoef je niet perse op een opleiding te leren.”

Meteen bij haar eindexamen was er veel belangstelling voor haar werk. Ze werd uitgenodigd voor verschillende exposities. Na een jaar werd ze opgepikt door galerie Vonkel en ging ze naar beurzen als de KunstRai, Contemporary Artfair en The Hague Artfair. “Ik vind het belangrijk dat mensen mijn werk kunnen zien en dat bereik je op die manier.”

Als er een ding is wat ze wil dan is het wel dit: “Lekker aan de slag, nieuwe dingen maken.”

Afbeeldingen: 1) Arike Gill, 2) City Hall loop - Afmetingen: 50 x 65 cm. Materiaal: Pen en potlood op papier, 2016, 3) De Remington portable: Afmetingen: 33 cm x 30 cm x 33 cm (breedte x lengte x diepte). Materiaal: Remington typemachine met gloeilampjes en arduino, 2017, 4) De Rorschach test - Afmetingen: 75 x 100 cm. Materiaal: Houtskool en pastelkrijt op papier, 2015, 5) Dromen werden slapeloze nachten, deel 2 - Afmetingen: 100 x 180 cm. Materiaal: houtskool, contekrijt, pastelkrijt, zwarte garen, zwarte inkt, lijm op papier, 2013, 6) Het duistere paradijs - Afmetingen: 75 x 100 cm. Materiaal: houtskool, ecoline, pastelkrijt op papier, 2013, 7) Robert Falcon Scott - Afmetingen: 75 x 100 cm. Materiaal: houtskool, ecoline, pastelkrijt, contekrijt op papier, 2014, 8) Terra Nova - Afmetingen: 160 x 125 cm. Materiaal: houtskool, potlood, pastelkrijt, contekrijt, ecoline op papier, 2014, 9) Through the looking glass - Afmetingen: 28,5 cm x 34 cm x 6,5 cm (breedte x lengte x diepte). Materiaal: Houten kistje met tweelaagse tekening (pen en stift op papier) en lichtinstallatie, 2017, 10) Zonder titel - Afmetingen: 40 x 50 cm. Materiaal: Blauwdruk van tekening op aquarelpapier, 2015, 11) De kas, 12) Herbert Ponting, 13) Het lange leven van een kleine fout 2

http://www.arikegill.nl/index.php/nl/   facebook.com/arikegillkunst

https://bit.ly/2LTGcL7 

Circa:
Nee

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0