De wereld van de Amsterdamse kunstenaar, 4 - Claudia Mulder

Claudia Mulder is supernieuwsgierig. Ze wil weten hoe het leven in elkaar zit. ‘En hoe we als mens kunnen uitbreiden, hoe we verder kunnen komen met kennis over het leven. Ik word heel blij van nieuwe uitvindingen en ik kan eindeloos fantaseren over wat we in de toekomst allemaal kunnen of zullen gaan ontdekken. Dat alles ineens heel anders in elkaar zit dan we dachten. Zoals we eerst dachten dat de aarde plat was en we er ineens achter kwamen dat dat niet klopte. Ik kijk er echt naar uit.’

In haar werk probeert ze het leven te ontrafelen. Haar werk is een weerspiegeling van dit proces. Ik spreek met Claudia Mulder in een paddenstoel met een rood dak op het Amsterdamse Mercatorplein, Café Zurich. Claudia studeerde in 2012 af aan de Gerrit Rietveld Academie. ‘Ik ben op zoek naar de eenheid in alles. Ik vind kwantummechanica heel interessant. Alles kan een deeltje zijn en een golf, waarbij alles stoomt. Vooral dat laatste principe trekt me erg aan. Ook dingen als tijdreizen, telepathie en  parallelle universa vind ik interessant. Ik probeer deze grote onderwerpen in het klein te creëren in mijn installaties. Objecten veranderen in het proces constant van plaats en context en komen vaak terug. Ik probeer in één werk vaak verschillende realiteiten te creëren. Ik vind het fijn als mensen mijn werk niet kunnen beredeneren, maar er wel iets binnenkomt op een onbewuster niveau. Met mijn werk probeer ik te bereiken wat vaak ook in gedichten gebeurt. Het klopt niet, maar op een ander niveau klopt het toch.'

Radijsjes

Ze maakt vaak grote driedimensionale installaties met objecten, foto's en video's. ‘Ik pak allerlei stukjes uit het leven en die plak ik dan in een werk aan elkaar. De stukjes kunnen allerlei vormen hebben en uit diverse bronnen komen. Bijvoorbeeld iets dat ik zie in een tv commercial, of tijdens een verbouwing, of als we aan het barbecuen zijn aan de gracht. Of iets dat iemand zegt tijdens een gesprek. Er gebeuren altijd dingen.

Een voorbeeld: toen we aan het barbecuen waren was er een bak radijsjes. Die lust ik niet, dus wat mij betreft mochten die best de gracht in. Toen bedacht ik ineens dat het een mooi beeld zijn om die radijsjes in de gracht te gooien, allemaal rode vlekjes als ze zouden blijven drijven Om het uit te proberen gooide mijn vriend een radijsje in de gracht. Toen we keken of en hoe het radijsje omhoog kwam drijven, kwam er naast het radijsje ineens vanuit het niets ook een appel bovendrijven. Ik ben er toen mee aan de slag gegaan, met het idee van naar boven drijvende dingen. Het is nog geen werk geworden, maar ik weet zeker dat het in de toekomst nog een terugkomt. In wat voor vorm dan ook.     

Tijdens het werkproces, als anderen ideeën en opmerkingen over mijn werk hebben, neem ik die mee als ik ze goed vind. Dat is ook een onderdeel van het proces.’

Sexmachine voor huisvrouwen

Ze krijgt moeilijk grip op haar werk, maar als ze eenmaal aan de gang is voelt alles trefzeker. ‘Het werk leidt zichzelf en ik geef me daar aan over. Bij elke stap weet ik zeker dat wat ik doe zó hoort, althans, ik weet het niet zeker, maar ik vertrouw erop dat het zo hoort. En als het niet gaat volgens wat ik in mijn hoofd had en er wat anders gebeurt, dan zie ik achteraf altijd dat het zo had moeten gaan en niet anders. Dat betekent ook dat ik van te voren nooit weet wat het gaat worden. Ik kan een idee bedenken, maar uit ervaring weet ik dat het eindresultaat iets wordt wat ik nooit had kunnen voorspellen. Het werk vraagt ook dingen. Zo had ik vòòr mijn eindexamenwerk nog nooit geklust. Maar tijdens het proces kwam eruit dat er een ruimte gebouwd moest worden. Nou, dat moet dan dus ook gebeuren.

Ik zeg wel eens: wat begint met een idee voor een foto of een tekening eindigt altijd in een monster van zes bij vijf meter. Mijn eindexamenwerk was wat dat betreft een ontzettend belangrijk werk. Dat was de eerste keer dat ik een heel duidelijk inzicht kreeg in mijn proces. Dat begon met een idee voor een sexmachine voor huisvrouwen en eindigde met een soort huis van vier bij vijf meter met allerlei ruimtes waar dingen gebeurden.’

Cybermuis

Aan het werk gaat bijna altijd veel onderzoek vooraf. Niet alleen onderzoek wat betreft materie, maar ook veel lezen en opzoeken. ‘Het laatste werk heb ik samen met kunstenaar en collega Paula Stam gemaakt. We zaten samen op de Rietveld Academie. Allebei zijn we geïnteresseerd in filosofische onderwerpen.  We onderzochten het thema ‘ongemakkelijkheid’. Daar hebben we allebei iets mee. We hadden een voorstel gedaan aan Fontrodona Art Space in Amsterdam Zuid voor een expositie.
Het idee was om een fotoserie te maken geïnspireerd op ongemakkelijke foto’s die je op internet kan vinden als je googled onder awkward pictures. Na veel onderzoek kwamen we erop uit dat ongemakkelijkheid eigenlijk een tegenstelling in zich draagt. Er gebeurt iets in een context die niet klopt volgens de maatschappelijke normen.

Vanuit de tegenstellingen kwamen we bij Yin en Yang terecht en bij de eerste westerse filosoof Heraclitus. Heraclitus deed de uitspraak: het begin en het eind van een cirkel is hetzelfde. We vroegen ons af: Is alles onderdeel van hetzelfde? Of is alles verschillend? Of is daar nog iets tussen?
Daar hebben we dagenlang over gediscussieerd en toen kwamen we muurvast te zitten. Maar misschien zouden we toch wel wat vinden. Toen zagen we in een kringloopwinkel twee dezelfde afzichtelijke schilderijtjes van een soort cybermuis.  Toen is het idee ontstaan van twee gespiegelde slaapkamers. Wat begon met een idee voor een foto, werd uiteindelijk een installatie van vijf bij zes meter.’

Buiten eigen kaders

'En als je dan op het goede pad zit, dan werken dingen ineens mee, dat is heel bijzonder. Zo wilden we voor de installatie graag een kleed hebben. We zaten op een nogal strak budget, dus we zeiden tegen elkaar: het zou toch mooi zijn als we een kleed ergens op straat zouden vinden. En een uur later rijden we met de auto, zien we ineens een kleed op straat liggen. Dat is voor mij een teken dat ik goed bezig ben met het werk en de juiste beslissingen heb genomen.

Later werden we gevraagd om de installatie neer te zetten tijdens de Kunstroute Oud Zuid in een oud schoolgebouw. Toen was hetzelfde werk toch weer heel anders. Het is altijd weer de uitdaging om buiten mijn eigen kaders te treden en steeds weer alles los te laten. En alles weer helemaal om te durven gooien.’

Geld verdienen

Dat geldt ook voor de kunstenaar zelf. Toen ze in Utrecht afstudeerde als meester in de rechten had ze geen enkele behoefte om op dit terrein werkzaam te zijn.  Ze deed allerlei dingen, onder andere in de reclame, maar ze werkte bijvoorbeeld ook voor een  gemeenteraad. Daarnaast studeerde ze in de avonduren voor kunstenaar, bij DOGTIME, de avondopleiding van de Rietveld Academie.

Toen ze eenmaal klaar was, was haar grote vraag: ‘Hoe kan ik met mijn kunst geld verdienen?’ Dat was nog niet zo eenvoudig. Van een vriendin kreeg ze niet zo lang geleden een aanbieding om de helft van de week bij haar juristenpraktijk op het gebied van privacyrecht te gaan werken. Dat doet ze inmiddels.  Mulder: ‘Juridisch werken is heel logisch werken. Je moet alles in detail beredeneren. Als kunstenaar doe je precies het tegenovergestelde.’

Haar grote droom is om als kunstenaar samen te werken met wetenschappers en een bijdrage te mogen leveren aan de ontrafeling van het mysterie van het leven. ‘Met mijn ideeën, hoe klein die bijdrage dan ook moge zijn.’

http://www.claudiamulder.com/

Circa:
Nee

Tags

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0