De wereld van de Haagse kunstenaar, 46 - Hedwig Smulders

Hedwig Smulders maakt tekeningen én beelden. De tekeningen hangen aan de muren en de beelden staan op sokkels in haar bovenwoning in het Zeeheldenkwartier. Er staat ook een grote vleugel. We gaan naar de voorkamer, waar we aan een ronde tafel gaan zitten. ‘Deze tafel is eigenlijk mijn atelier’.

Het gaat bij Hedwig Smulders om de binding tussen mens en natuur. ‘Ik wil mijn werk vormen laten hebben die in de natuur zouden kunnen zijn gevormd.’ Organische vormen dus. De natuur is kennelijk heel belangrijk voor haar. Hedwig: ‘Ik voel me geïnspireerd door structuren in de natuur. Die structuren zijn er niet voor niets. Zij zijn er niet willekeurig, maar hebben een functie. Bijvoorbeeld een nerf van een blad heeft een functie, het is een manier om te overleven. Als mensen vinden we dat onbewust – en ook bewust – mooi. Er is samenhang. Als musicus – wat ik daarnaast ook ben – heb ik te maken met samenhang in composities.’

Zimbabwaanse steen

Ter illustratie wijst ze naar een beeldhouwwerk op de ronde tafel. Het is een beeld van een achterovervallende vrouw die toch weet te balanceren. In het zwartstenen beeld zien we de vrouw met lange haren maar ook veel kiezelsteenachtige bolvormen. Het is een belangrijk werk voor haar, zelfs een sleutelwerk, zegt ze. ‘Ik ben begonnen met de figuur van de vrouw. Het resultaat vond ik niet zo interessant. Toen heb ik er structuur in aangebracht, ik noem het even de ‘hedwig-structuur’. Organische vormen, al die bollen. Sommige delen ben ik gaan schuren, andere delen niet, vervolgens is het gepolijst en in de was gezet. Daardoor wordt het spannend.’ Ze had het nog nooit gedaan. Structuur aanbrengen in een figuratief beeld, waardoor het abstract wordt. Het is op een mooie manier gepositioneerd. Het lijkt te balanceren. Het beeld, gemaakt in 2013, werd het begin van een serie met de titel ‘Mouvements’. Ik zie inderdaad veel soortgelijke beelden.

Haar beelden maakt ze van Zimbabwaanse steen, serpentijn steen. Dat wordt aan de aardoppervlakte gewonnen. Er blijken hele beeldhouwdorpen in Zimbabwe te zijn. Hedwig: ‘Je hebt diverse soorten steen: opaal, blauw-groen, springstone is de hardste vorm, dat heeft een diepzwarte kleur. Ik hou ervan de ‘schil’ te laten zitten, dan krijg je een bepaalde gloed.’ De stenen haalt ze bij een Zimbabwaan op een landgoed in Renkum.  Bij hem heeft ze ook lessen gevolgd hoe met die stenen te werken. 

Kienhout

Naast Mouvements is er een andere serie ‘Arcadia’, deze beelden zijn wat figuratiever. Het gaat terug naar het Griekse mythologische paradijs, Arcadia, met Najades, waternimfen. Hedwig: ‘Zij waren de hoedsters van de vruchten, bloemen en de mensen. Zij bevonden zich in stromend water. Dat vindt je in het werk terug. Het gaat over het verlangen naar de volmaaktheid van het bestaan, inclusief de natuur.’

We bekijken de beelden. Ik zie ook wat beelden met een stuk hout, helemaal uitgesleten en verhard, ernaast. Hedwig: ‘Dat is kienhout. Dat heeft eeuwenlang onder het veen gelegen en is keihard geworden. De boeren noemen het ook wel “bonk”. Ze verfoeien het. Hun machines kunnen erop vastlopen. Deze beelden zijn geïnspireerd op de houten vormen. Ze maken deel uit van de serie Mouvements.

De beelden staan allemaal op stevige hardhouten sokkels die ook onderdeel van het kunstwerk zijn. Het is het hout van oude waterkeringen, dukdalven, delen van sluizen. De sokkels worden uitgezaagd door een man uit Oudekerk a/d IJssel.  ‘Ik vind het spannend dat het een verhaal heeft.’   

Hedwig Smulders is geboren op Aruba. Haar vader was daar leraar – Frans. Op de kleuterschool zat ze bij de nonnen die in witte fladderende tropenkostuums rondliepen. Toen ze 4 / 5 jaar was ging het gezin terug, met de boot en kwam via Rotterdam in Tilburg terecht. Na de middelbare school in Tilburg ging ze naar het Koninklijk Conservatorium in Den Haag en studeerde daar viool. Ze is nog steeds musicus en speelt als altiste voornamelijk kamermuziek. Jaren geleden in het Multatuli strijkkwartet en nu in het Maris-kwartet. En daarnaast is ze docent aan de SKVR, de Stichting Kunstzinnige Vorming Rotterdam en geeft daar vioolles.

Strandlijnen

Heel haar jeugd maakte ze muziek en tekende ze. Ook met vriendinnetjes. Een speciale opleiding heeft ze niet gevolgd, wel cursussen modeltekenen. Het beeldhouwen begon pas vijf jaar geleden. Ze is nogal een keer in Frankrijk – ze heeft met haar man een huisje in Normandië – en zwerft dan regelmatig over de stranden. Op het Normandische strand vond ze mooie platte keien met vormen van de natuur erop. Ze laat me er eentje zien. Inderdaad, bijzonder mooi. De rotsen aan de Franse kust hebben ook eigen vormen, elke plek is weer anders. Bij het Bretonse Ploumanach waren het hele ronde vormen. Ze maakte er tekeningen van. En de eb en vloed liet in het zand ook bijzondere lijnen zien. Ze laat me op haar telefoon een werk zien dat ze pas verkocht heeft, gebaseerd op deze strandlijnen.  ‘Ik laat me erdoor inspireren. Een beeld moet qua vorm goed zijn. Het moet een organische structuur hebben.’ Ze pakt een hertengewei dat onder de tafel ligt. Ik zie er allerlei lijnen in. ‘Het is een aanzet om er op voort te borduren.’ We lopen naar de vleugel in de achterkamer, waar ze me tekeningen in bruine tinten laat zien die geïnspireerd zij op het gewei. De tinten zijn getekend met aquarelpotlood. ‘Ik zet het er droog op. Zonder water dus.’

Aan de muur tegenover de vleugel hangt een tekening van een ‘lichtgat’, zoals ze het noemt. ‘Ik zag het in Artis, in de olifantenverblijven. Het was heel intrigerend, ook door al het spinrag dat er voor hing. Ik heb er een fotootje van gemaakt en het uitgetekend. Een kussenachtige omtrek heb ik erbij gefantaseerd. Het werk heet “Rag”.  Ik beschouw het als een sleutelwerk qua tekenen. Het zit niet in een serie, het is een voorloper van Mouvements, gemaakt in 2012.

Ile de Brehat

We gaan weer terug naar de voorkamer. Aan de muur boven de ronde tafel hangen twee grote tekeningen. Mooie vormen, maar je ziet niet meteen wat het is. Het ene blijkt een kastanje te zijn en het andere sterk uitvergrote zaadjes. ‘Het komt van een bloemeneiland in Bretagne, Ile de Brehat. Het heeft een eigen klimaat, subtropisch, een microklimaat. Je ziet er bepaalde bomen die je verder niet ziet en veel exotische planten. ‘

Zijn er overeenkomsten tussen de muziek die ze maakt en het beeldende werk? Hedwig: ‘Die zijn er zeker. In de muziek zoek je naar de mooiste klankkleur door middel van dynamiek, register, frasering. In de beeldende kunst doe je hetzelfde, dan gaat het om de ‘huid’, het bewerken van de oppervlakte van het beeld, om de kleuren. Details zijn belangrijk. De afwerking van de beelden is de frasering, de klankkleur in de muziek.’

New York

Met haar kwartet maakte ze een paar keer een tournee door Finland. Daar lieten ze opnamen maken van drie strijkkwartetten van de Finse componist Tauno Marttinen. Het was de eerste keer dat het gebeurde. De CD kreeg de naam van de componist,  Marttinen”. De Finnen vonden het prachtig. Ze heeft nog rondgereisd toen, en ook andere keren, en ontdekte de pracht van de natuur in de herfst. ‘De kleuren van de bladeren is overweldigend mooi. Dat is van invloed geweest op mijn beeldend werk.’

Heeft ze nog iets speciaals tot slot? ‘Over twee jaar mag ik exposeren in New York. In Artifact Gallery, Manhatten. Ik krijg een zaal waar ik 15 werken zal laten zien, zowel beeldhouwwerk als tekeningen. Heel spannend, hoe dat zal uitpakken.’

http://www.hedwigsmulders.nl/

https://bit.ly/2OCdRMU 

Circa:
Nee

Tags

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0